ناشنوایی و کاهش شنوایی
کم شنوایی ، ناشنوایی یا کاهش شنوایی به ناتوانی کلی یا جزئی در شنیدن صداها اشاره دارد.
علائم ممکن است خفیف ، متوسط ، شدید یا عمیق باشد. ممکن است بیمار با کم شنوایی خفیف در درک گفتار مشکل داشته باشد ، به خصوص اگر سر و صدای زیادی در اطراف وجود داشته باشد ، در حالی که کسانی که ناشنوایی متوسط دارند ممکن است به سمعک نیاز داشته باشند.
بعضی از افراد به شدت ناشنوا هستند و برای برقراری ارتباط با دیگران به لب خوانی اعتماد می کنند. افرادی که به شدت ناشنوا هستند ، هیچ چیز نمی شنوند و می توانند کاملاً به لب خوانی یا زبان اشاره متکی باشند.
در ایالات متحده ، حدود ۱۵ درصد از افراد بالای ۱۸ سال برخی از کاهش شنوایی را گزارش می کنند.
علل
برخی از بیماری ها یا شرایطی که می توانند باعث ناشنوایی شوند عبارتند از:
- آبله مرغان
- سیتومگالوویروس
- اوریون
- مننژیت
- بیماری سلول داسیشکل
- سیفلیس
- بیماری لایم
- دیابت ، همانطور که مطالعات نشان داده است افراد دیابتی به احتمال زیاد دچار نوعی کم شنوایی می شوند
- استرپتومایسین ، یک درمان برای سل (سل) ، که یک عامل اصلی خطر است
- کم کاری تیروئید
- آرتروز
- برخی از سرطان ها
- نوجوانان در معرض دود دست دوم قرار دارند
گوش داخلی برخی از ظریف ترین استخوانهای بدن را در خود جای داده است و آسیب به لاله گوش یا گوش میانی از طرق مختلف باعث کاهش شنوایی و ناشنوایی می شود.
کاهش شنوایی در برابر ناشنوایی
تشخیص بین سطوح مختلف کم شنوایی مهم است.
کاهش شنوایی: این توانایی کاهش شنیدن صداها به همان روش سایر افراد است.
ناشنوایی: این حالت زمانی اتفاق می افتد که فرد نتواند گفتار را از طریق شنیدن درک کند ، حتی در صورت تقویت صدا.
ناشنوایی عمیق: این به کمبود کامل شنوایی اشاره دارد. فردی با ناشنوایی عمیق به هیچ وجه قادر به تشخیص صدا نیست.
شدت اختلال شنوایی بر اساس مقدار بیشتری که باید قبل از تشخیص صدا تنظیم شوند ، طبقه بندی می شود.
بعضی از افراد عمیقاً ناشنوا و كاملاً ناشنوا را به همین روش تعریف می كنند ، در حالی كه برخی دیگر می گویند كه تشخیص ناشنوایی عمیق پایان طیف شنوایی است.
شنوایی چگونه کار می کند؟
امواج صوتی وارد گوش می شوند ، به سمت پایین گوش یا کانال شنوایی حرکت می کنند و به لاله گوش که لرزش دارد برخورد می کنند. ارتعاشات از لاله گوش به سه استخوان معروف به استخوان در گوش میانی منتقل می شود.
این استخوان ها ارتعاشات را تقویت می کنند ، سپس توسط سلول های کوچک مو مانند در حلزون جمع می شوند.
این ها در اثر برخورد ارتعاشات با آنها حرکت می کنند و داده های حرکتی از طریق عصب شنوایی به مغز ارسال می شوند. مغز داده ها را پردازش می کند ، که یک فرد با شنوایی عملکردی آن را صحیح تفسیر می کند.
انواع
سه نوع مختلف کاهش شنوایی وجود دارد:
۱) کاهش شنوایی رسانا
این بدان معناست که ارتعاشات از گوش خارجی به گوش داخلی ، به ویژه حلزون گوش عبور نمی کنند. این نوع می تواند به دلایل زیادی وجود داشته باشد ،
از جمله:
- تجمع بیش از حد موم گوش
- گوش چسب
- عفونت گوش همراه با التهاب و تجمع مایعات
- لاله گوش سوراخ دار
- سوء عملکرد استخوان ها
- لاله گوش معیوب
عفونت گوش می تواند باعث ایجاد بافت اسکار شود ، که ممکن است عملکرد لاله گوش را کاهش دهد. استخوان ها ممکن است در اثر عفونت ، ضربه یا هم آمیختن در یک وضعیت شناخته شده به نام آنکیلوز اختلال پیدا کنند.
۲) کاهش شنوایی حسی
کاهش شنوایی به دلیل اختلال عملکرد گوش داخلی ، حلزون گوش ، عصب شنوایی یا آسیب مغزی ایجاد می شود.
این نوع کاهش شنوایی به طور معمول به دلیل آسیب دیدن سلول های موی حلزون است. با پیر شدن انسان ، سلول های مو بخشی از عملکرد خود را از دست می دهند و شنوایی بدتر می شود.
قرار گرفتن در معرض بلند مدت در برابر صداهای بلند ، به ویژه صداهای با فرکانس بالا ، دلیل عمده دیگری برای آسیب سلول های مو است. سلولهای آسیب دیده مو قابل جایگزینی نیستند. در حال حاضر ، تحقیقات در حال استفاده از سلول های بنیادی برای رشد سلول های جدید مو است.
ناشنوایی کامل حسی-عصبی ممکن است در نتیجه تغییر شکل مادرزادی ، عفونت گوش داخلی یا ضربه به سر ایجاد شود.
۳) کاهش شنوایی مخلوط
این ترکیبی از کاهش شنوایی رسانا و حسی-عصبی است. عفونت های طولانی مدت گوش می توانند به لاله گوش و استخوان آسیب وارد کنند. گاهی اوقات ، مداخله جراحی ممکن است شنوایی را بازیابی کند ، اما همیشه موثر نیست.
ناشنوایی و گفتاری
کاهش شنوایی بسته به زمان وقوع ، می تواند توانایی گفتار را تحت تأثیر قرار دهد.
ناشنوایی قبل از زبان
این ناتوانی در شنیدن کامل یا جزئی شنیدن قبل از یادگیری نحوه گفتار یا درک گفتار است.
فردی با ناشنوایی قبل از زبان با بدشکلی مادرزادی متولد شد یا در دوران نوزادی شنوایی خود را از دست خواهد داد.
در اکثر موارد ، افرادی که ناشنوایی قبل از زبان دارند ، والدین و خواهر و برادر شنوایی دارند. بسیاری نیز در خانواده هایی متولد می شوند که قبلاً زبان اشاره نمی دانستند. در نتیجه آنها همچنین تمایل به رشد زبان آهسته دارند. عده معدودی که در خانواده های متولد شده متولد می شوند با تأخیر در رشد زبان روبرو نمی شوند.
اگر قبل از ۴ سالگی به کودکان ناشنوا قبل از زبان کاشت حلزون گوش داده شود ، آنها می توانند زبان دهان را با موفقیت کسب کنند.
زبان شفاهی و توانایی استفاده از نشانه های اجتماعی بسیار با هم ارتباط دارند. به همین دلیل کودکان کم شنوا ، به ویژه کودکانی که علائم شدید دارند ، ممکن است نه تنها رشد زبان را با تاخیر تجربه کنند ، بلکه رشد اجتماعی را نیز کندتر کنند.
در نتیجه ، كودكانی كه ناشنوایی پیش از زبان دارند ، به خطر انزوای اجتماعی می افتند ، مگر اینکه در مدرسه ای كه دارای یك بخش ویژه نیازهای ویژه است و سایر كودكانی كه شرایط مشابه دارند ، تحصیل كنند.
کودکانی که با “خرده فرهنگ ناشنوا” شناخته می شوند ، یا کسانی که یاد گرفته اند چگونه از زبان اشاره استفاده کنند ، ممکن است احساس انزوای کمتری داشته باشند. با این حال ، اگر والدین هنوز زبان اشاره را یاد نگرفته اند ، برخی از جوانان ممکن است انزوا را تجربه کنند.
مواردی از کودکان با ناشنوایی عمیق وجود دارد که به دلیل عدم تسلط به زبان اشاره ، در حاشیه بیرونی محافل اجتماعی همسالان شنوایی خود قرار می گیرند در حالی که به طور کامل توسط ناشنوایان کاملاً پذیرفته نمی شوند.
ناشنوایی پس از زبان
بیشتر افراد کم شنوا ناشنوایی پس از زبان دارند. آنها قبل از كاهش شنوایی ، زبان گفتاری را به دست آوردند. یک اثر جانبی دارو ، ضربه ، عفونت یا بیماری ممکن است باعث از دست دادن حس شنوایی آنها شود.
در بیشتر افراد مبتلا به ناشنوایی پس از زبان ، کم شنوایی به تدریج از بین می رود.
اعضای خانواده ، دوستان و معلمان ممکن است پیش از تأیید معلولیت ، مشکلی را مشاهده کرده باشند. بسته به شدت کاهش شنوایی ، ممکن است فرد مجبور به استفاده از سمعک ، کاشت حلزون گوش یا یادگیری چگونگی لب خوانی شود.
افرادی که کم شنوایی را تجربه می کنند ، بسته به زمان بروز و مدت زمان رشد ، با چالش های مختلفی روبرو می شوند. آنها ممکن است مجبور شوند با تجهیزات جدید آشنا شوند ، تحت عمل جراحی قرار بگیرند ، زبان اشاره و لب خوانی را بیاموزند و از وسایل ارتباطی مختلفی استفاده کنند.
احساس انزوا یک مشکل رایج است ، که گاهی اوقات می تواند به افسردگی و تنهایی منجر شود. فرد مبتلا به کم شنوایی بعد از زبان نیز مجبور است با روند ناراحت کننده ای مواجه شود که با معلولیت کنار بیاید. این شرایط همچنین ممکن است اعضای خانواده ، عزیزان و دوستان نزدیک را که باید با کاهش شنوایی سازگار شوند ، چالش هایی ایجاد کند.
ارتباط نادرست می تواند باعث ایجاد فشار بر روابط شود ، نه تنها برای فرد دارای اختلال شنوایی ، بلکه برای افراد اطراف نیز ممکن است. اگر کم شنوایی به تدریج انجام شود و هنوز تشخیص داده نشده باشد ، ممکن است اعضای خانواده به اشتباه باور کنند که فرد مبتلا از این بیماری فاصله می گیرد.
ناشنوایی یک طرفه و دو طرفه
ناشنوایی یک طرفه (ناشنوایی یک طرفه) یا ناشنوایی یک طرفه ، به اختلال شنوایی فقط در یک گوش اشاره دارد ، در حالی که ناشنوایی دو طرفه ، اختلال شنوایی در هر دو است.
اگر طرف مقابل از ناحیه آسیب دیده باشد ، ممکن است افرادی که دچار کم شنوایی یک طرفه هستند ادامه دادن مکالمه را سخت کنند. تعیین دقیق منبع یک صدا ممکن است دشوارتر باشد ، درصورتی که با کسانی که می توانند از دو گوش خوب بشنوند مقایسه شود. درک آنچه دیگران می گویند در هنگام سر و صدای زیاد محیط زیست ممکن است سخت باشد.
با سر و صدای کم و بدون هیچ زمینه ای ، شخص مبتلا به ناشنوایی یک طرفه عملاً توانایی های ارتباطی یک شخص با شنوایی عملکردی در هر دو گوش را دارد.
نوزادانی که با ناشنوایی یک طرفه متولد می شوند ، تاخیر در رشد در گفتار دارند. آنها ممکن است هنگام رفتن به مدرسه تمرکز سخت تری داشته باشند. فعالیتهای اجتماعی ممکن است چالش برانگیزتر از آن باشد که در مورد کودکان بدون مشکل شنوایی مشاهده می شود.
علائم
علائم کم شنوایی به علت آن بستگی دارد. برخی از افراد بدون توانایی شنیدن متولد می شوند ، در حالی که برخی دیگر به دلیل تصادف یا بیماری ناگهان ناشنوا می شوند. برای بیشتر افراد ، علائم ناشنوایی با گذشت زمان به تدریج پیشرفت می کند.
برخی از شرایط ممکن است به عنوان یک علامت کاهش شنوایی وجود داشته باشد ، مانند وزوز گوش یا سکته مغزی.
نقص شنوایی در نوزادان
علائم زیر ممکن است نشان دهنده مشکل شنوایی باشد:
- قبل از ۴ ماهگی ، کودک سر خود را به سمت صدا بر نمی گرداند.
- در سن ۱۲ ماهگی ، کودک هنوز حتی یک کلمه هم حرف نزده است.
- به نظر نمی رسد نوزاد با صدای بلند وحشت زده شود.
- نوزاد وقتی می تواند شما را ببیند به شما پاسخ می دهد ، اما وقتی از دید شما دور است خیلی کمتر جواب می دهد یا اصلاً جواب نمی دهد و نام او را صدا می کند.
- به نظر می رسد نوزاد فقط از برخی اصوات آگاه است.
اختلال شنوایی در کودکان نوپا و کودکان
این علائم ممکن است در کودکان کمی بزرگتر آشکار شود:
- کودک در ارتباط دهانی از دیگران در همان سن عقب است.
- کودک مرتباً می گوید “چه؟” یا “ببخشید؟”
- کودک با صدای بسیار بلندی صحبت می کند و تمایل به تولید صداهای بلندتر از حد معمول دارد.
- وقتی کودک صحبت می کند ، گفته های او مشخص نیست.
چهار سطح ناشنوایی
ناشنوایی یا کم شنوایی چهار سطح دارد. اینها هستند:
ناشنوایی خفیف یا کم شنوایی خفیف: فرد فقط می تواند صداهای بین ۲۵ تا ۲۹ دسی بل (دسی بل) را تشخیص دهد. ممکن است درک واژه های دیگران برایشان دشوار باشد ، به خصوص اگر سر و صدای زیادی وجود داشته باشد.
ناشنوایی متوسط یا کم شنوایی متوسط: فرد فقط می تواند صداهایی بین ۴۰ تا ۶۹ دسی بل را تشخیص دهد. دنبال کردن مکالمه استفاده از شنوایی به تنهایی بدون استفاده از سمعک بسیار دشوار است.
ناشنوایی شدید: فرد فقط صداهای بالاتر از ۷۰ تا ۸۹ دسی بل را می شنود. یک ناشنوا به شدت برای برقراری ارتباط باید حتی لب خوانی کند یا از زبان اشاره استفاده کند ، حتی اگر سمعک داشته باشد.
ناشنوایی عمیق: هر کسی که نمی تواند صدایی زیر ۹۰dB را بشنود ، ناشنوایی عمیقی دارد. بعضی از افراد مبتلا به ناشنوایی عمیق ، در هر سطح دسی بل نمی توانند چیزی بشنوند. ارتباطات با استفاده از زبان اشاره ، لب خوانی ، یا خواندن و نوشتن انجام می شود.
تشخیص
بیمارانی که مشکوک به شنوایی خود مشکلی هستند ، ابتدا به پزشک مراجعه می کنند.
پزشک با بیمار صحبت خواهد کرد و چندین سوال در مورد علائم ، از جمله زمان شروع ، بدتر شدن یا نبودن آنها ، و اینکه آیا فرد در کنار کاهش شنوایی احساس درد می کند ، می پرسد.
معاینه بدنی
پزشک با استفاده از اتوسکوپ به گوش نگاه می کند. این ابزاری است که نور آن در انتها قرار دارد. موارد زیر ممکن است در طول معاینه تشخیص داده شود:
- انسداد ناشی از جسم خارجی
- لاله گوش فرو ریخته
- تجمع موم گوش
- عفونت در مجرای گوش
- در صورت وجود برآمدگی در لاله گوش ، عفونت در گوش میانی.
- کلستئاتوم ، رشد پوستی در پشت پرده گوش در گوش میانی.
- مایع در مجرای گوش
- یک سوراخ در لاله گوش
پزشک در مورد تجربیات فرد با شنیدن سوال می کند ، از جمله:
- آیا اغلب خودتان را پیدا می کنید که از مردم می خواهید حرفهایشان را تکرار کنند؟
- آیا فهمیدن افراد از طریق تلفن برای شما دشوار است؟
- آیا زنگ در هنگام زنگ خوردن تنگ می شود؟ اگر چنین است ، آیا این اتفاق مکرر رخ می دهد؟
- وقتی با مردم رو در رو چت می کنید ، باید با دقت تمرکز کنید؟
- آیا کسی تا به حال به شما گفته است که ممکن است در شنوایی خود مشکلی داشته باشید؟
- آیا امروز بیشتر از گذشته مردم غر می زنند؟
- داخلی صدایی را می شنوید ، آیا اغلب تشخیص اینکه از کجا می آید سخت است؟
- آیا وقتی چند نفر در حال صحبت هستند ، درک اینکه یکی از آنها به شما چه می گوید سخت است؟
- آیا اغلب به شما می گویند تلویزیون ، رادیو یا هر دستگاه تولید صدا بیش از حد بلند است؟
- آیا درک صدای مردها از صدای زن راحت تر است؟
- آیا بیشتر روزها را در محیط پر سر و صدا می گذرانید؟
- آیا اغلب متوجه شده اید که دیگران از شما چه می گویند سوء تفاهم می کنید؟
- آیا صداهای عجله ، خش خش ، یا زنگ می شنوید؟
- آیا از گفتگوهای گروهی اجتناب می کنید؟
اگر به اکثر سوالات بالا “بله” پاسخ داده اید ، به پزشک مراجعه کنید و شنوایی خود را بررسی کنید.
آزمون غربالگری عمومی
یک پزشک ممکن است از بیمار بخواهد یک گوشش را بپوشاند و شرح دهد که چقدر کلمات را در حجم های مختلف می شنوند و همچنین حساسیت به صداهای دیگر را بررسی کند.
اگر پزشک مشکوک به مشکل شنوایی باشد ، احتمالاً به متخصص گوش ، حلق و بینی (گوش و حلق و بینی) یا شنوایی سنجی ارجاع می شود.
آزمایشات بعدی انجام خواهد شد ،
از جمله:
تست چنگال تنظیم:
این نیز به عنوان آزمایش رین شناخته می شود. چنگال نوعی ساز فلزی است که دارای دو شاخه است که هنگام ضربه صدا تولید می کند. تست های ساده چنگال تنظیم شده ممکن است به پزشک کمک کند که آیا شنوایی وجود دارد و مشکل از کجاست.
یک چنگال تنظیم می شود و در برابر استخوان ماستوئید پشت گوش قرار می گیرد. از بیمار خواسته می شود وقتی دیگر صدایی نمی شنود مشخص کند. چنگال که هنوز در حال ارتعاش است ، ۱ تا ۲ سانتی متر (سانتی متر) از کانال شنوایی قرار می گیرد. دوباره از بیمار سوال می شود که آیا آنها می توانند چنگال را بشنوند؟
از آنجا که رسانایی هوا از هدایت استخوان بیشتر است ، بیمار باید بتواند لرزش را بشنود. اگر آنها در این مرحله نمی توانند آن را بشنوند ، به این معنی است که رسانایی استخوان آنها از هدایت هوا برتر است.
این نشان دهنده مشکلی است که امواج صوتی از طریق کانال گوش به حلزون گوش می رسند.
تست شنوایی سنج:
بیمار از گوشی استفاده می کند و صداها هر بار به یک گوش هدایت می شوند. طیف وسیعی از اصوات با آهنگ های مختلف به بیمار ارائه می شود. هر بار که صدایی شنیده می شود بیمار باید سیگنال بدهد.
هر لحن در حجم های مختلف ارائه می شود ، بنابراین شنوایی شناس می تواند تشخیص دهد که در آن نقطه صدا در آن لحن دیگر تشخیص داده نمی شود. آزمون مشابه با کلمات انجام می شود. شنوایی شناس کلمات را در زنگ ها و سطوح مختلف دسی بل ارائه می دهد تا تعیین کند که در چه مکانی توانایی شنیدن متوقف می شود.
آزمایش نوسان ساز استخوان:
این روش برای بررسی چگونگی عبور ارتعاشات از داخل استخوان ها استفاده می شود. یک اسیلاتور استخوان در برابر ماستوئید قرار می گیرد. هدف اندازه گیری عملکرد عصبی است که این سیگنال ها را به مغز منتقل می کند.
غربالگری روتین کودکان
آکادمی اطفال آمریکا (AAP) به کودکان توصیه می کند که در زمان های زیر آزمایش شنوایی خود را انجام دهند:
- وقتی آنها مدرسه را شروع می کنند
- در سن ۶ ، ۸ و ۱۰ سالگی
- حداقل یک بار وقتی در مدرسه راهنمایی هستند
- یک بار در دوران دبیرستان
آزمایش نوزادان
آزمون انتشار otoacoustic (OAE) شامل قرار دادن یک کاوشگر کوچک در گوش خارجی است. این کار معمولاً در هنگام خواب کودک انجام می شود. این کاوشگر صداهایی را ساطع می کند و صداهای “اکو” را که از گوش برمی گردند بررسی می کند.
اگر اکو وجود نداشته باشد ، ممکن است کودک لزوماً مشکل شنوایی نداشته باشد ، اما پزشکان باید آزمایشات بیشتری را برای اطمینان و پی بردن به دلیل آن انجام دهند.
درمان
برای همه افراد با کم شنوایی کمک در دسترس است. درمان هم به علت و هم به شدت ناشنوایی بستگی دارد.
کاهش شنوایی حسی غیر قابل درمان است. وقتی سلول های موی حلزون آسیب ببینند ، ترمیم نمی شوند. با این حال ، درمان ها و استراتژی های مختلف می تواند به بهبود کیفیت زندگی کمک کند.
سمعک
اینها دستگاه های پوشیدنی هستند که به شنوایی کمک می کنند.
سمعک انواع مختلفی دارد. آنها در محدوده ای از اندازه ها ، مدارها و سطح قدرت هستند. سمعک ناشنوایی را درمان نمی کند بلکه صدایی را که به گوش می رسد تقویت می کند تا شنونده بتواند واضح تر بشنود.
سمعک ها از باتری ، بلندگو ، تقویت کننده و میکروفون تشکیل شده است. امروزه آنها بسیار کوچک ، محرمانه هستند و می توانند درون گوش قرار بگیرند. بسیاری از نسخه های مدرن می توانند نویز پس زمینه را از صداهای پیش زمینه ، مانند گفتار ، تشخیص دهند.
سمعک برای فردی که ناشنوایی عمیقی دارد مناسب نیست.
متخصص شنوایی سنجی از گوش تأثیر می گیرد تا مطمئن شود دستگاه به خوبی متناسب است. متناسب با نیازهای شنوایی تنظیم خواهد شد.
نمونه هایی از سمعک ها عبارتند از:
سمعک های پشت گوش (BTE):
این گنبد شامل یک گنبد به نام earmold و یک مورد است که اتصال آن یکی به دیگری رابط می کند. این کیس پشت گوش خارجی قرار دارد ، در حالی که اتصال به گنبد از جلوی گوش پایین می آید. صدای دستگاه به صورت الکتریکی یا صوتی به گوش می رسد.
سمعک های BTE بیشتر از سایر دستگاه ها دوام می آورند ، زیرا اجزای الکتریکی در خارج از گوش قرار دارند ، به این معنی که رطوبت و آسیب موم گوش کمتر است این دستگاه ها بیشتر مورد پسند کودکانی هستند که به یک دستگاه محکم و آسان برای استفاده نیاز دارند.
سمعک های داخل کانال (ITC):
اینها قسمت خارجی کانال گوش را پر می کنند و قابل مشاهده هستند. برای قرار دادن بلندگو در داخل گوش ، از گوش های نرم گوش که معمولاً از سیلیکون ساخته می شوند ، استفاده می شود. این دستگاه ها بلافاصله برای اکثر بیماران متناسب هستند و کیفیت صدای بهتری دارند.
کاملاً در سمعک های کانال (CIC):
اینها وسایل کوچک و احتیاط آمیزی هستند اما برای افرادی که کم شنوایی شدید دارند توصیه نمی شود.
سمعک های هدایت استخوان:
اینها به افرادی که کم شنوایی رسانایی دارند و همچنین افرادی که نمی توانند سمعک از نوع معمولی استفاده کنند ، کمک می کند. قسمت لرزشی دستگاه با هدبند در برابر ماستوئید نگه داشته می شود. ارتعاشات از طریق استخوان ماستوئید ، به حلزون گوش منتقل می شود. این دستگاه ها اگر به مدت طولانی استفاده شوند می توانند دردناک یا ناراحت کننده باشند.
کاشت حلزون گوش
اگر لاله گوش و گوش میانی به درستی کار کنند ، ممکن است فرد از کاشت حلزون بهره مند شود.
این الکترود نازک به حلزون گوش وارد می شود. این ماده برق را از طریق یک ریزپردازنده کوچک که در زیر پوست پشت گوش قرار گرفته تحریک می کند.
کاشت حلزون برای کمک به بیمارانی که نقص شنوایی آنها در اثر آسیب سلولهای مویی در حلزون گوش است ، قرار داده می شود. کاشت ها معمولاً درک گفتار را بهبود می بخشند. کاشت حلزون جدید دارای فناوری جدیدی است که به بیماران در لذت بردن از موسیقی ، درک بهتر گفتار حتی با سر و صدای پس زمینه و استفاده از پردازنده های خود هنگام شنا کمک می کند.
براساس موسسه ملی بهداشت (NIH) ، از سال ۲۰۱۲ حدود ۵۸۰۰۰ بزرگسال و ۳۸۰۰۰ کودک با کاشت حلزون در ایالات متحده وجود داشته است. سازمان بهداشت جهانی (WHO) می گوید تقریباً ۲۱۹۰۰۰ نفر در جهان از یکی استفاده می کنند ، بیشتر آنها در کشورهای صنعتی .
در خارج ، کاشت حلزون شامل:
میکروفون: این صدا را از محیط جمع می کند.
یک پردازشگر گفتار: این صداها را که برای بیمار اهمیت بیشتری دارند مانند گفتار در اولویت قرار می دهد. سیگنال های صدای الکتریکی به کانال ها تقسیم می شوند و از طریق یک سیم بسیار نازک به فرستنده ارسال می شوند.
فرستنده: این سیم پیچ است که با آهنربا محکم شده است. در پشت گوش خارجی قرار دارد و سیگنال های صوتی پردازش شده را به دستگاه کاشته شده داخلی منتقل می کند.
در داخل:
یک جراح گیرنده و محرک را در استخوان زیر پوست محفوظ می دارد. سیگنال ها به تکانه های الکتریکی تبدیل می شوند و از طریق سیم های داخلی به الکترودها ارسال می شوند.
تا ۲۲ الکترود از طریق حلزون حلزونی می شود. تکانه ها به اعصاب مجاری تحتانی حلزون گوش و سپس مستقیماً به مغز ارسال می شوند. تعداد الکترودها به تولیدکنندگان کاشت بستگی دارد.
کودکان معمولاً در هر دو گوش کاشت حلزون گوش انجام می دهند ، در حالی که بزرگسالان فقط یک مورد دارند.
زبان اشاره و لب خوانی
برخی از افراد با کم شنوایی ممکن است دارای مشکلات گفتاری و همچنین مشکلات درک گفتار از افراد دیگر باشند.
درصد بالایی از افراد دارای کم شنوایی می توانند راه های دیگر برقراری ارتباط را بیاموزند.
لب خوانی و زبان اشاره می توانند جایگزین یا مکمل ارتباطات شفاهی شوند.
دامنه ای از زبان اشاره وجود دارد که در برخی موارد به طرز وحشیانه ای با یکدیگر متفاوت است.
لب خوانی
خواندن لب که به عنوان خواندن گفتار نیز شناخته می شود ، روشی برای درک زبان گفتاری است که از طریق مشاهده لب بلندگو ، حرکات صورت و زبان ، و همچنین برون یابی از داده های ارائه شده توسط متن و هرگونه شنوای باقی مانده ای که بیمار می تواند داشته باشد.
افرادی که پس از یادگیری تکلم دچار کم شنوایی می شوند می توانند به سرعت لب خوانی را انتخاب کنند. این مورد در مورد کسانی که کم شنوا به دنیا می آیند نیست.
زبان اشاره
این زبانی است که از علائم ساخته شده با دست ، حالت چهره و حالت های بدن استفاده می شود ، اما صدایی ندارد. عمدتا توسط افراد ناشنوا استفاده می شود.
چندین نوع مختلف از زبان اشاره وجود دارد. زبان اشاره انگلیسی (BSL) با زبان اشاره آمریکایی (ASL) بسیار متفاوت است. به عنوان مثال ، BSL از الفبای دو دست استفاده می کند ، در حالی که زبان اشاره آمریکایی از الفبای یک دست استفاده می کند.
بعضی از کشورها از زبان اشاره ای که مبلغان از دور معرفی کرده اند استفاده می کنند. به عنوان مثال زبان اشاره نروژی در ماداگاسکار استفاده می شود.
زبان اشاره با فرم گفتاری کاملاً متفاوت است ، ترتیب کلمات و دستور زبان در BSL با انگلیسی گفتاری یکسان نیست. ASL از نظر دستوری شباهت بیشتری به ژاپنی گفتاری دارد تا انگلیسی گفتاری.
جلوگیری
هیچ چیز نمی تواند مانع از مشکلات شنوایی شود که از بدو تولد یا اختلالات شنوایی ناشی از بیماری ها یا حوادث رخ می دهد.
با این حال ، برخی اقدامات می توانند انجام دهند تا خطر از دست دادن برخی از حس شنوایی شما کاهش یابد.
ساختارهای گوش از چند طریق مختلف آسیب می بینند. قرار گرفتن طولانی مدت در معرض سر و صدای بالاتر از ۸۵ دسی بل – حجم ماشین چمن زنی معمولی – در نهایت می تواند باعث کاهش شنوایی شود.
اقدامات زیر ممکن است به محافظت از شنوایی شما کمک کند:
تلویزیون ، رادیو ، پخش کننده های موسیقی و اسباب بازی ها: میزان صدا را زیاد تنظیم نکنید. کودکان به ویژه به اثرات مخرب موسیقی بلند حساس هستند. اسباب بازی های پر سر و صدا می توانند شنوایی کودکان را در معرض خطر قرار دهند.
هدفون: به جای غوطه ور شدن در حجم زیاد ، روی جدا کردن صداهایی که می خواهید بشنوید و مسدود کردن هرچه بیشتر صدای محیطی را متمرکز کنید.
بهداشت شغلی: اگر در یک محیط پر سر و صدا مانند دیسکوها ، کلوپ های شبانه و میخانه ها کار می کنید ، از شاخه های گوش یا گوش گیر استفاده کنید.
اماکن تفریحی: اگر به کنسرت های پاپ ، اتومبیلرانی ، مسابقات درگ و سایر مسابقات پر سر و صدا می روید ، از گوش بند استفاده کنید.
سواب پنبه ای: آنها را به گوش بزرگسالان یا نوزادان نزنید. همین نکته در مورد نکات Q یا بافت ها صدق می کند.
شنوایی اغلب با افزایش سن بدتر می شود ، اما با اقدامات پیشگیرانه صحیح در اوایل می توان خطر را کاهش داد.
مطالب مفید برای شما:
