سندرم استیونز-جانسون (SJS)+علائم و راه های جلوگیری از آن
بررسی اجمالی سندرم استیونز-جانسون (SJS)
سندرم استیونز-جانسون (SJS) یک اختلال نادر و جدی در پوست و غشاهای مخاطی است. این اختلال معمولاً یک واکنش به دارو است که با علائم شبیه آنفولانزا شروع می شود و به دنبال آن بثورات دردناکی گسترش می یابد و تاول می زند. سپس لایه بالایی پوست آسیب دیده می میرد ، ریخته و پس از چند روز بهبود می یابد و درمان میشود.
سندرم استیونز-جانسون یک مورد اورژانسی است که معمولاً به بستری شدن در بیمارستان نیاز دارد. درمان بر روی از بین بردن علت ، مراقبت از زخم ها ، کنترل درد و به حداقل رساندن عوارض با رویش مجدد پوست، تمرکز دارد. بهبودی ممکن است هفته ها تا ماه ها طول بکشد.
نوع شدیدتر این بیماری نکرولیز اپیدرمی سمی (TEN) نامیده می شود. بیش از ۳۰٪ سطح پوست را درگیر می کند و به غشاهای مخاطی آسیب می رساند.
اگر بیماری شما به دلیل دارویی ایجاد شده باشد ، باید به طور دائم از آن دارو و سایر داروهایی که با آن ارتباط نزدیک دارند خودداری کنید.
علائم سندرم استیونز-جانسون (SJS)
یک تا سه روز قبل از بروز بثورات ، ممکن است علائم اولیه سندرم استیونس-جانسون را نشان دهید ، از جمله:
- تب
- گلودرد در دهان و گلو
- خستگی
- سوزش چشم
با پیشرفت بیماری ، علائم و نشانه های دیگر عبارتند از:
- درد گسترده پوستی بدون دلیل
- بثورات قرمز یا بنفش که گسترش می یابد
- تاول روی پوست و غشای مخاطی دهان ، بینی ، چشم و اندام تناسلی
- ریزش پوست طی چند روز پس از تشکیل تاول ها
چه موقع به پزشک مراجعه کنیم
سندرم استیونز-جانسون نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. در صورت مشاهده علائم و نشانه های این بیماری به دنبال مراقبت های فوری پزشکی باشید. واکنش های ناشی از دارو ممکن است در طول استفاده از دارو یا حداکثر دو هفته پس از قطع دارو رخ دهد.
علل سندرم استیونز-جانسون (SJS)
سندرم استیونز-جانسون یک بیماری نادر و غیر قابل پیش بینی است. پزشک شما ممکن است نتواند علت دقیق آن را تشخیص دهد ، اما معمولاً این بیماری با دارو ، عفونت یا هر دو ایجاد می شود. ممکن است در حین استفاده از دارو یا حداکثر دو هفته پس از قطع مصرف دارو ، نسبت به آن واکنش نشان دهید.
داروهایی که می توانند باعث سندرم استیونز-جانسون شوند عبارتند از:
-
داروهای ضد نقرس ، مانند آلوپورینول
-
داروهایی برای درمان تشنج و بیماری های روانی (ضد تشنج و ضد روان پریشی)
-
سولفونامیدهای ضد باکتری (از جمله سولفاسالازین)
-
نویراپین (,Viramune Viramune XR)
-
داروهای تسکین دهنده درد ، مانند استامینوفن (تایلنول ، دیگران) ، ایبوپروفن (Advil ، Motrin IB ،…) و ناپروکسن سدیم (Aleve)
-
آلوپورینول
-
کاربامازپین
-
لاموتریژین
-
داروهای ضد التهاب “oxicam” (از جمله ملوکسیکام و پیروکسیکام)
-
فنوباربیتال
-
فنی توئین
-
سولفامتوكازول و سایر آنتی بیوتیك های سولفا
-
سرترالین
-
سولفاسالازین
عفونت هایی که می توانند باعث سندرم استیونز-جانسون شوند شامل ذات الریه و اچ آی وی هستند.
عوامل افزایش دهنده خطر
عواملی که خطر ابتلا به سندرم استیونز-جانسون را افزایش می دهند عبارتند از:
- عفونت HIV : در میان افراد مبتلا به HIV ، بروز سندرم استیونس-جانسون حدود ۱۰۰ برابر بیشتر از جمعیت عموم است.
- سیستم ایمنی ضعیف : سیستم ایمنی بدن می تواند تحت تأثیر پیوند اعضا ، اچ آی وی / ایدز و بیماری های خودایمنی قرار گیرد.
- سرطان : افراد مبتلا به سرطان ، به ویژه سرطان خون ، در معرض خطر ابتلا به سندرم استیونز-جانسون هستند.
- سابقه سندرم استیونز-جانسون : اگر اشکال مربوط به این بیماری داشته اید ، در صورت استفاده مجدد از آن دارو در معرض خطر عود مجدد هستید.
- سابقه خانوادگی سندرم استیونس-جانسون : اگر یکی از اعضای خانواده نزدیک به سندرم استیونز-جانسون مبتلا شده باشد ، شما نیز مستعد ابتلا به این سندرم هستید.
- عوامل ژنتیکی : داشتن برخی تغییرات ژنتیکی شما را در معرض خطر بیشتر ابتلا به سندرم استیونز-جانسون قرار می دهد ، به خصوص اگر شما برای تشنج ، نقرس یا بیماری روانی نیز دارو مصرف می کنید.
درمان سندرم استیونز-جانسون
در صورت مشکوک بودن به سندرم استیونز-جانسون ، شما یا فرزندتان بلافاصله برای درمان به بیمارستان ارجاع می شوید.
بدون درمان سندرم استیونز-جانسون ، علائم می توانند بسیار شدید شده و زندگی شما را تهدید کنند.
موارد شدید سندرم استیونس-جانسون ممکن است نیاز به درمان در بخش مراقبت های ویژه (ICU) یا واحد سوختگی داشته باشد.
اولین قدم ، قطع مصرف هر دارویی است که ممکن است باعث سندرم استیونز-جانسون شود.
اما گاهی اوقات تعیین اینکه چه دارویی باعث ایجاد آن شده است دشوار است ، بنابراین ممکن است قطع تمام داروهای غیر ضروری توصیه شود.
درمان برای تسکین علائم در بیمارستان ممکن است شامل موارد زیر باشد:
-
مسکن های قوی – برای کمک به تسکین درد در ناحیه های آسیب دیده پوست
-
کمپرس های مرطوب و خنک که بر روی پوست قرار میگیرند – ممکن است پوست مرده به آرامی برداشته شود و یک پانسمان استریل روی ناحیه آسیب دیده قرار گیرد
-
به طور مرتب از یک مرطوب کننده ساده (بدون بو) برای پوست استفاده کنید
-
مایعات جایگزین – شما ممکن است مایعات و غذای خود را از طریق لوله ای که از بینی و معده شما عبور می کند دریافت کنید (لوله بینی-معده)
-
دهان شویه های حاوی بیهوشی یا ضد عفونی کننده – به طور موقت دهان تان را بی حس کرده و بلع را آسان می کند.
-
یک دوره کوتاه قرص کورتیکواستروئید (کورتیکواستروئیدهای موضعی) برای کنترل التهاب پوست (فقط با توصیه متخصص)
-
آنتی بیوتیک ها – در صورت شک به مسمومیت خون (سپسیس)
-
قطره چشم یا پماد چشم – برای علائم مربوط به چشم
هنگامی که علت سندرم استیونز-جانسون شناسایی و با موفقیت درمان شد (در صورت عفونت) یا متوقف شد (در صورت دارو) ، واکنش پوست متوقف می شود. پوست جدید ممکن است پس از چند روز شروع به رشد کند.
اما مدت زمان لازم برای بهبودی از سندرم استیونز-جانسون به شدت آن بستگی دارد و بهبودی آن گاهی ممکن است هفته ها یا ماه ها طول بکشد. احساس خستگی و کمبود انرژی برای چندین هفته پس از ترخیص معمول است.
اگر علت آن واکنش منفی به دارو بود ، باید تا پایان عمر از مصرف آن دارو و احتمالاً سایر داروهای مشابه خودداری کنید.
پزشک معالج شما می تواند در این مورد بیشتر به شما مشاوره دهد.
عوارض اختلال استیونز-جانسون
عوارض سندرم استیونز-جانسون عبارتند از:
- کمبود آب بدن :مناطقی که در آن ها پوست ریخته است ، مایعات خود را از دست می دهند. و زخم در دهان و گلو می تواند مصرف مایعات را با مشکل مواجه کند و در نتیجه آب بدن کم می شود.
- عفونت خون (سپسیس) : سپسیس زمانی اتفاق می افتد که باکتری های ناشی از عفونت وارد جریان خون شما شده و در بدن پخش شوند. سپسیس بیماری به سرعت در حال پیشرفت و تهدید کننده است که می تواند باعث شوک و نارسایی عضو شود.
- مشکلات چشمی: بثورات ناشی از سندرم استیونز-جانسون می تواند منجر به التهاب چشم ، خشکی چشم و حساسیت به نور شود. در موارد شدید ، می تواند منجر به اختلال بینایی و به ندرت کوری شود.
- درگیری ریه : این مشکل ممکن است منجر به نارسایی حاد تنفسی شود.
- آسیب دائمی پوست: وقتی پوست شما بعد از سندرم استیونز-جانسون دوباره رشد می کند ، ممکن است برجستگی و رنگ غیرطبیعی داشته باشد.همچنین ممکن است جای زخم بر روی پوست شما بماند. مشکلات پوستی طولانی مدت ، ممکن است باعث ریزش موهای شما شود و ناخن ها و انگشتان پا رشد طبیعی نداشته باشند.
جلوگیری از اختلال استیون جانسون
– قبل از مصرف داروهای خاص آزمایش ژنتیکی را انجام دهید. سازمان غذا و داروی ایالات متحده توصیه می کند قبل از شروع درمان ، افراد دارای نژاد آسیایی و جنوب آسیا را از نظر تغییر ژنی به نام HLA-B * 1502 غربالگری کنند.
– اگر این بیماری را داشته اید ، ازمصرف داروی تحریک کننده آن خودداری کنید. اگر به سندرم استیونز-جانسون مبتلا شده اید و پزشک به شما گفته است که علت آن یک دارو بوده است ، از مصرف این دارو و سایر موارد مشابه خودداری کنید. این کلید جلوگیری از عود است که معمولاً شدیدتر از مرحله اول است و می تواند کشنده باشد.
– اعضای خانواده شما نیز ممکن است لازم باشد از این دارو اجتناب کنند زیرا برخی از اشکال این بیماری عامل خطر ژنتیکی دارند.
همچنین بخوانید:
عفونت های قارچی:علائم ، انواع و راه های درمان
علامت کمبود تستوسترون در مردان
