تاندون ها نوارهای بافت سختی هستند که ماهیچه ها را به استخوان ها متصل می کنند. فعالیت های تکراری و استفاده بیش از حد می تواند به تاندون ها آسیب برساند و منجر به درد و اختلال در عملکرد شود. به این تاندونیت یا تاندونوپاتی می گویند. اگرچه شایع ترین علت تاندونیت استفاده بیش از حد است، اما می تواند ناشی از شرایط دیگری نیز باشد.
تاندونیت یک مشکل رایج است که احتمال بروز آن با افزایش سن بیشتر است. تاندونیت (یا تاندونوپاتی، همانطور که اغلب نامیده می شود) در افرادی که به طور معمول فعالیت هایی را انجام می دهند که نیاز به حرکت های مکرر دارند که باعث افزایش استرس بر روی تاندون های حساس می شود، شایع تر است. بیماری روتاتور کاف شایع‌ترین علت درد شانه است، به‌ویژه در افراد بالای ۳۰ سال. درمان بر روی استراحت دادن به تاندون آسیب‌دیده تمرکز می‌کند تا امکان التیام، کاهش التهاب، و اصلاح عدم تعادلی که باعث استرس در ناحیه آسیب‌دیده می‌شود، شود. در بیشتر افراد، تاندونیت با درمان برطرف می شود. در برخی موارد بدون درمان از بین می رود.
پارگی و کشیدگی عضله روتاتور کاف(آسیب شناسی شایع شانه) چیست؟
تاندونیت(کشیدگی)— افراد مبتلا به تاندونیت روتاتور کاف معمولاً از درد شانه در نوک شانه و بالای بازو شکایت دارند. متخصصان اغلب از تاندونیت به عنوان تاندیوپاتی یا تاندونوز یاد می کنند زیرا هیچ مدرکی مبنی بر التهاب با این آسیب وجود ندارد. درد اغلب با گرفتن، فشار دادن، کشیدن، بلند کردن، قرار دادن بازو در بالای سطح شانه یا دراز کشیدن به پهلو تشدید می شود. فعالیت های روزانه دردناک ممکن است شامل پوشیدن پیراهن یا برس زدن مو نیز باشد. درد ممکن است از خواب راحت جلوگیری کند یا فرد را از خواب بیدار کند، به خصوص اگر روی شانه بخوابد یا روی شانه بغلتد.
پارگی — علائم پارگی روتاتور کاف تقریباً همیشه شامل ضعف در واحد تاندون عضلانی خاص و ممکن است شامل درد و التهاب تاندون شانه باشد، اگرچه برخی از افراد علائم کمی دارند یا هیچ علائمی ندارند. علاوه بر این، شدت پارگی لزوماً با شدت درد فرد ارتباطی ندارد. به عبارت دیگر، فردی که پارگی جزئی دارد ممکن است درد شدید داشته باشد در حالی که فردی با پارگی کامل ممکن است درد کمی داشته باشد یا اصلاً درد نداشته باشد.
درمان آسیب روتاتور کاف(التهاب تاندون شانه)
درمان آسیب‌های روتاتور کاف بر کاهش درد و تورم تاندون، حفظ یا بازیابی دامنه طبیعی حرکت، تقویت عضلات مهم برای عملکرد شانه و بازگرداندن مکانیک طبیعی شانه تمرکز دارد. اولین هدف درمان حفظ توانایی حرکت و کاهش التهاب تاندون شانه است. در بسیاری از افراد، کاهش توانایی حرکت شانه به این معنی است که آنها کمتر از مفصل استفاده می کنند، که می تواند دامنه حرکت را بیشتر کاهش دهد و منجر به یخ زدگی شانه شود.
دو گزینه اساسی برای درمان وجود دارد:
درمان های محافظه کارانه، غیر جراحی و جراحی.
درمان محافظه کارانه معمولاً شامل موارد زیر است:
ریکاوری با یخ،استراحت مطلق،گرما و ماساژ،تمرینات کششی و دامنه حرکتی،کشش آونگ،ورزش قرقره،تمرینات چوب دستی،کشش کپسول خلفی،تمرینات قدرتی و عملکردی روتاتور کاف ،تمرینات نگهداری و از جمله درمان های غیر جراحی مانند:درمان دستی، شاک ویو تراپی و نوار چسب نسبت به دارونما فواید کمی نشان داده اند. درمان‌های جدیدتر مانند نیتروگلیسیرین موضعی و تزریق پلاسمای غنی از پلاکت ممکن است در مدیریت غیرجراحی نقش داشته باشند، اما قبل از ارائه توصیه‌های قطعی برای این درمان‌ها، تحقیقات بیشتری لازم است.