شل کننده های عضلانی (انتی اسپاسم و اسپاستیک)+داروها

شل کننده های عضلانی (انتی اسپاسم و انتی اسپاستیک)+ داروها و عوارض

معرفی شل کننده های عضلانی

چه داروهایی شل کننده عضلانی هستند؟ شل کننده های عضلانی ، داروهایی هستند که برای درمان اسپاسم عضلات یا سفتی عضله استفاده می شوند.شامل انتی اسپاسم ها و انتی اسپاستیک ها ( اسپاستیسیته )

اسپاسم یا گرفتگی عضلات ، انقباضات ناگهانی و غیرارادی عضله یا گروهی از عضلات است. اسپاسم ها می توانند در اثر کشیدگی بیش از حد عضلات ایجاد شده و منجر به درد شوند. آنها با مشکلاتی مانند کمردرد ، گردن درد و فیبرومیالژیا همراه هستند.

از طرف دیگر ، اسپاستیک (سفتی) عضله یک انقباض عضلانی مداوم است که باعث سفتی ، سختی یا گرفتگی می شود که می تواند در راه رفتن ، صحبت کردن یا حرکت طبیعی اختلال ایجاد کند. اسپاستیک عضله در اثر آسیب به قسمت های مغز یا نخاع درگیر با حرکت ایجاد می شود. بیماری هایی که می تواند باعث اسپاستیسیته عضلانی شود شامل مولتیپل اسکلروزیس (ام اسMS) ، فلج مغزی و اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) است.

داروهای تجویز شده می توانند به تسکین درد و ناراحتی ناشی از اسپاسم عضلات یا اسپاستیسیته کمک کنند. علاوه بر این ، برخی از داروهای بدون نسخه ممکن است برای درمان درد و دردهای مرتبط با اسپاسم عضلات استفاده شود.

داروهای تجویزی

چه داروهایی شل کننده عضلانی هستند؟ داروهای تجویزی به دو گروه ضد اسپاسم و ضد اسپاستیک تقسیم می شوند. از داروهای ضد اسپاسم برای درمان اسپاسم عضلات و از داروهای ضد اسپاستیک برای درمان اسپاستیک عضلانی استفاده می شود.

 برخی از داروهای ضد اسپاسم ، مانند تیزانیدین ، ​​می توانند برای درمان اسپاستیک عضلانی استفاده شوند. با این حال ، نباید از داروهای ضد اسپاستیک برای درمان اسپاسم عضلات استفاده کرد.

انتی اسپاسم ها (Antispasmodics):

شل کننده های عضلانی اسکلتی که به صورت مرکزی عمل می کنند

 (SMR ها)

از SMR های دارای عملکرد مرکزی ،علاوه بر استراحت و فیزیوتراپی برای تسکین اسپاسم عضلات استفاده می شود. تصور می شود که آنها با ایجاد اثر آرام بخشی یا جلوگیری از ارسال سیگنال های درد به مغز توسط اعصاب شما، کار می کنند.

فقط تا ۲ یا ۳ هفته باید از این داروهای شل کننده عضلات استفاده کنید. ایمنی استفاده طولانی مدت، هنوز مشخص نیست.

می توان از داروهای ضد اسپاسم برای درمان اسپاسم عضلات استفاده کرد ، اما اثبات نشده است که این داروها بهتر از داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی (NSAID) یا استامینوفن هستند. علاوه بر این ، آنها عوارض جانبی بیشتری نسبت به NSAID ها یا استامینوفن دارند.

عوارض جانبی شایع SMR های دارای عملکرد مرکزی عبارتند از:

•  خواب آلودگی
•     سرگیجه
•     سردرد
•     عصبی بودن
•     ادرار مایل به قرمز بنفش یا نارنجی
•     فشار خون را هنگام ایستادن کاهش می دهد

شما باید در مورد مزایا و خطرات این داروها برای درمان اسپاسم عضلات با پزشک خود صحبت کنید.

داروهای انتی اسپاسم

داروهای انتی اسپاستیک

از انتی اسپاستیک ها برای درمان اسپاستیک عضله استفاده می شود. آنها نباید برای درمان اسپاسم عضلات استفاده شوند. این داروها شامل موارد زیر است:

باکلوفن (Baclofen):

باکلوفن (Lioresal) برای تسکین اسپاستیک ناشی از ام اس استفاده می شود. نحوه عملکرد آن کاملاً مشخص نیست ، اما به نظر می رسد سیگنال های عصبی نخاع را که باعث اسپاسم عضلات می شوند ، مسدود می کند. عوارض جانبی می تواند شامل خواب آلودگی ، سرگیجه ، ضعف و خستگی باشد.

دانترولن (Dantrolene):

دانترولن (دانترویم) برای درمان اسپاسم عضلانی ناشی از آسیب نخاعی ، سکته مغزی ، فلج مغزی یا ام اس استفاده می شود. این عمل با تأثیر مستقیم بر روی عضله اسکلتی برای شل شدن اسپاسم عضله انجام می شود. عوارض جانبی می تواند شامل خواب آلودگی ، سرگیجه ، گیجی و خستگی باشد.

دیازپام (Diazepam):

دیازپام (والیوم) برای تسکین اسپاسم عضلانی ناشی از التهاب ، ضربه یا اسپاستیک عضله استفاده می شود. این کار با افزایش فعالیت انتقال دهنده عصبی خاص باعث کاهش اسپاسم عضلات می شود. دیازپام آرامبخش است. عوارض جانبی می تواند شامل خواب آلودگی ، خستگی و ضعف عضلانی باشد.

چه داروهایی شل کننده عضلانی هستند؟

داروهای انتی اسپاستیک

هشدارها برای داروهای شل کننده عضلات

شل کننده های عضلانی مانند کاریزوپرودول و دیازپام می توانند باعث عادت بشوند. حتماً داروهای خود را دقیقاً طبق تجویز پزشک مصرف کنید.

• شل کننده های عضلانی همچنین می توانند باعث علائم ترک مانند تشنج یا توهم (احساس چیزهایی که واقعی نیستند)شوند.
• مصرف دارو را به طور ناگهانی قطع نکنید ، به خصوص اگر مدت طولانی است که آن را مصرف می کنید.
• همچنین ، شل کننده های عضلانی سیستم عصبی مرکزی (CNS) شما را کاهش داده و توجه یا بیدار ماندن را دشوار می کند. وقتی که از داروی شل کننده عضله استفاده می کنید ، از فعالیت هایی که نیاز به هوشیاری ذهنی یا هماهنگی دارند مانند رانندگی یا استفاده از ماشین آلات سنگین خودداری کنید.

شما نباید از داروهای شل کننده عضلات با موارد زیر استفاده کنید:

•     الکل
•     داروهای ضد افسردگی CNS ، مانند مسکن های مخدر یا روانگردان ها
•     داروهای خواب آور
•     داروهای گیاهی مانند گل راعی
  

اگر موارد زیر شامل شما میشود، با پزشک خود درمورد اینکه چگونه می توانید از داروهای شل کننده عضلات استفاده کنید، صحبت کنید:

•     بیشتر از ۶۵ سال هستید
•     دارای یک مشکل سلامت روانی یا اختلال مغزی هستند
•     مشکلات کبدی دارید

داروهای بدون نسخه برای اسپاستیک ( انتی اسپاستیک )

پزشکان می توانند از داروهای خاصی برای درمان اسپاستیک استفاده کنند حتی اگر داروها برای این منظور توسط انجمن غذا و دارو  تأیید نشوند. به این کار استفاده از داروی بدون برچسب می گویند. داروهای زیر در واقع شل کننده عضلات نیستند ، اما همچنان هم می توانند به تسکین علائم اسپاستیک کمک کنند.

بنزودیازپین ها (Benzodiazepines)

بنزودیازپین ها داروهای آرام بخشی هستند که می توانند به آرامش عضلات کمک کنند. آنها با افزایش اثرات انتقال دهنده های عصبی خاص ، که مواد شیمیایی هستند و پیام ها را بین سلول های مغز شما پخش می کنند ، کار می کنند.

نمونه هایی از داروهای بنزودیازپین های انتی اسپاستیک عبارتند از:

•     کلونازپام (کلونوپین)
•     لورازپام (آتیوان)
•     آلپرازولام (زاناکس)
•     الانزاپین
•     فنازپام

عوارض جانبی بنزودیازپین ها می تواند شامل خواب آلودگی و مشکلات در تعادل و حافظه باشد. این داروها همچنین می توانند عادت ساز باشند.

کلونیدین (Clonidine)

تصور می شود که کلونیدین  با جلوگیری از ارسال سیگنال های درد به مغز از طریق اعصاب یا ایجاد اثر آرامبخش کار می کند.

کلونیدین را نباید با سایر داروهای شل کننده عضلات استفاده کرد. مصرف آن با داروهای مشابه خطر عوارض جانبی را افزایش می دهد. به عنوان مثال ، مصرف کلونیدین با تیزانیدین می تواند باعث افت بسیار فشار خون شود.

گاباپنتین (Gabapentin)

گاباپنتین (Neurontin) دارویی ضد تشنج است که به طور معمول برای تسکین تشنج استفاده می شود. کاملاً مشخص نیست که گاباپنتین برای رفع اسپاستیسیته عضله چگونه کار می کند.

داروهای بدون نسخه برای اسپاسم عضلات ( داروهای انتی اسپاسم )

درمان OTC به عنوان درمان اول برای اسپاسم عضلات ناشی از مشکلاتی مانند کمر درد حاد یا سردرد تنشی توصیه می شود. این بدان معناست که شما باید قبل از داروهای تجویز شده ، درمان های OTC را امتحان کنید.

گزینه های درمانی OTC شامل داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAID) ، استامینوفن یا ترکیبی از هر دو است. پزشک یا داروساز می تواند به شما در انتخاب یک درمان OTC کمک کند.

داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی (NSAIDs)

NSAID ها با انسداد بدن شما در ایجاد برخی مواد که باعث التهاب و درد می شوند ، کار می کنند. NSAID ها در نسخه های عمومی و با نام تجاری در دسترس هستند. نسخه های قویتر با نسخه پزشک در دسترس هستند.

NSAID ها بصورت قرص خوراکی ، کپسول یا شربت وجود دارد. آنها همچنین به عنوان قرص های جویدنی برای کودکان عرضه می شوند. عوارض جانبی این داروها می تواند ناراحتی معده و سرگیجه باشد.

نمونه هایی از داروهای NSAID انتی اسپاسم عبارتند از:

•     ایبوپروفن (ادویل ، موترین)
•     ناپروکسن (Aleve)

استامینوفن

تصور می شود که استامینوفن (تایلنول) با جلوگیری از ایجاد برخی مواد که باعث درد در بدن شما می شود ، کار می کند. استامینوفن در نسخه های عمومی و تجاری وجود دارد. این دارو به صورت قرص ها و کپسول های خوراکی با فوریت و آزاد شدن طولانی ، قرص های تجزیه خوراکی ، قرص های جویدنی و محلول های خوراکی وجود دارد.

عوارض جانبی شایع استامینوفن می تواند شامل حالت تهوع و ناراحتی معده باشد.

چه موقع با پزشک خود تماس بگیریم؟

اغلب می توانید اسپاسم عضلانی یا علائم اسپاستیسیته را به تنهایی مدیریت کنید ، اما در برخی موارد ممکن است به مشاوره پزشکی یا مراقبت نیاز داشته باشید. در این موارد حتماً با پزشک خود تماس بگیرید:

•     برای اولین بار اسپاستیسیته داشته و علت آن را نمی دانید
•     توجه داشته باشید که اسپاستیسیته شدیدتر می شود ، بیشتر اتفاق می افتد یا کارها را دشوار می کند
•     اسپاسم عضلانی شدید و مکرر دارید
•     تغییر شکل در قسمت های بدن خود را که تحت تأثیر اسپاسم عضله قرار دارند ، مشاهده کنید
•    عوارض جانبی داروهای شل کننده عضلات خود را مشاهده کنید
•     احساس ناراحتی یا درد داشته باشید

با دکتر خود صحبت کنید

درمان اسپاستیسیته و اسپاسم عضلانی بسیار مهم است. اسپاستیسیته شدید و طولانی مدت می تواند منجر به انقباض عضله شود ، که می تواند دامنه حرکتی شما را کاهش دهد یا مفاصل آسیب دیده را برای همیشه خم کند. و اسپاسم عضلانی نه تنها می تواند ناراحت کننده باشد ، بلکه می تواند نشانه یک مشکل پزشکی اساسی باشد.

اسپاسم عضلانی یا اسپاستیسیته شما به احتمال زیاد با استراحت ، فیزیوتراپی ، داروها یا همه موارد بالا قابل درمان است. با دکتر خود کار کنید تا یک برنامه مراقبت را تنظیم کنید که بتواند درد شما را کاهش دهد و شما دوباره به راحتی بتوانید حرکت کنید.

همچنین بخوانید:

علت و درمان انقباض ناگهانی زانو و دیگر عضلات

درمان دردهای عصب سیاتیک

علل گرفتگی عضلات و بهترین راه های درمان آن