فاکتور رشد شبه انسولین -1 (IGF-1) چیست؟ - آکادمی تخصصی ورزش علم و بدن

کمبود و فزونی (IGF-1) و استفاده از آن در ورزش

توضیح کلی (IGF-1) وآزمایش آن

کمبود و فزونی IGF-1 و استفاده از آن در ورزش :فاکتور رشد شبه انسولین -۱ (IGF-1) ، هورمونی است که همراه با هورمون رشد (GH)، به رشد و نمو طبیعی استخوان و بافت کمک می کند.

IGF-1 اصولاً در کبد ، عضلات اسکلتی و بسیاری از بافتهای دیگر در پاسخ به تحریک GH تولید می شود. IGF-1 واسطه بسیاری از اقدامات GH است ؛ IGF-1 رشد استخوان ها و سایر بافت ها را تحریک می کند و باعث تولید توده عضلانی بدون چربی می شود. IGF-1 همچنین در فعالیتهای غیر رشدی ، مانند متابولیسم گلوکز ، لیپید وهمچنین در سندرم متابولیک نقش دارد.

از آنجا که GH در طول روز از طریق پالس در خون آزاد می شود ، تفسیر نتایج حاصل از آزمایش GH دشوار است.

IGF-1 فزونی و کمبودهای GH را نشان می دهد ، اما بر خلاف GH ، سطح آن در طول روز ثابت است. این باعث می شود IGF-1 شاخص و مقیاس مفیدی برای سطح متوسط GH باشد. بنابراین از آزمایش IGF-1 برای کمک به ارزیابی میزان کمبود GH یا فزونی آن استفاده می شود.

ساختار شیمیایی فاکتور رشد شبه انسولین -۱ (IGF-1)

IGF ها اعضای خانواده ای از پپتیدهای مربوط به انسولین هستند.

IGF-1 یک پپتید کوچک است که از ۷۰ اسید آمینه با وزن مولکولی ۷۶۴۹ Da تشکیل شده است.

شبیه انسولین ، IGF- 1 دارای یک زنجیره A و B است که توسط پیوندهای دی سولفید به هم متصل شده است. منطقه پپتید C دارای ۱۲ اسید آمینه است. شباهت ساختاری به انسولین توانایی اتصال IGF-1 (با میل پایین) به گیرنده انسولین را توضیح می دهد.

کمبود IGF-1

ژن IGF-1

ژن IGF-1 در بازوی بلند کروموزوم ۱۲q23–۲۳ قرار دارد. ژن IGF-1 انسان از شش اگزون (exons) ،شامل دو اگزون در راس تشکیل شده است و دارای دو پروموتر است.

فیزیولوژی IGF-1

IGF-1 توسط بسیاری از بافت ها ترشح می شود و به نظر می رسد محل ترشح، اقدامات آن را تعیین می کند.

بیشتر IGF-1 توسط کبد ترشح می شود و به بافتهای دیگر منتقل می شود ، به عنوان یک هورمون درون ریز عمل می کند . IGF-1 توسط سایر بافتها نیز، از جمله سلولهای غضروفی ترشح می شود و به صورت محلی به عنوان هورمون پاراکرین عمل می کند.

همچنین فرض بر این است که IGF-1 می تواند به صورت درون ریز به عنوان یک انکوژن عمل کند . اخیراً نقش IGF-1 در متابولیسم بسیاری از بافت ها از جمله رشد بررسی شده است.

کمبود فاکتور رشد شبه انسولین -۱ (IGF-1)

سطح IGF-1 ، مانند GH ، به طور معمول در دوره نوزادی کم است ، در دوران کودکی به تدریج افزایش می یابد ، در دوران بلوغ به اوج خود می رسد و سپس در بزرگسالی کاهش می یابد. کمبود GH و IGF-1 ، میتواند به دلایل زیر ایجاد شود:

غده هیپوفیز مختل همراه با کاهش هورمون های هیپوفیز (افت هیپوفیز)
تومور هیپوفیزی که به سلول های تولید کننده هورمون آسیب می رساند
عدم واکنش به GH. این عدم حساسیت ممکن است ژنتیکی یا ثانویه در مشکلاتی مانند سو تغذیه ، کم کاری تیروئید ، کمبود هورمون جنسی ، بیماری کلیوی ، بیماری کبدی و سندرم های مادرزادی باشد. عدم حساسیت ژنتیکی GH (مقاومت GH) بسیار نادر است ، در سراسر جهان در حدود ۳۰۰ مورد گزارش شده است.

کمبود IGF-1 می تواند رشد استخوان و رشد کلی را مهار کند ، در نتیجه کودکی با قد کوتاه تر از حد طبیعی است.

در بزرگسالان ، کاهش تولید می تواند منجر به کاهش تراکم استخوان ،کاهش توده عضلانی و تغییر سطح چربی شود.

با این حال ، آزمایش کمبود IGF-1 یا کمبود GH به طور معمول در بزرگسالانی که کاهش تراکم استخوان ، یا کاهش قدرت عضلانی یا افزایش چربی دارند، انجام نمی شود. کمبود GH و در نتیجه کمبود IGF-1 علت بسیار نادر این اختلالات است.

فزونی فاکتور رشد شبه انسولین -۱ (IGF-1) و هورمون رشد

فزونی GH و IGF-1 می تواند باعث رشد غیرطبیعی اسکلت و سایر علائم و نشانه های مشخصه دو بیماری نادر ، غول پیکری (gigantism) و آکرومگالی شود.( به طور کلی به علت آدنوم هیپوفیز ، یک تومور با رشد کند و اغلب خوش خیم).

این امر باعث می شود که هیپوفیز، مقادیر بیش از حدی GH آزاد کند. غالباً ، تومور را می توان با جراحی برداشته و یا با دارو یا پرتودرمانی معالجه کرد. در بیشتر موارد ، این درمان ها باعث می شود که سطح GH و IGF-1 به سطح نرمال یا تقریباً نرمال برگردد.

در کودکان ، غول پیکری (gigantism) باعث دراز تر شدن استخوان ها می شود ، در نتیجه یک فرد بسیار قد بلند با پا و دستان بزرگ میشود.

در بزرگسالان ، آکرومگالی باعث ضخیم شدن استخوان ها و نرم شدن بافت ها می شود ، همانطور که با تورم بینی مشاهده می شود.

برخلاف غول پیکری ، بزرگسالان مبتلا به آکرومگالی قد بلند نمی شوند.

هر دو مشکل می توانند منجر به بزرگ شدن اندام ها (قلب ، کبد ، کلیه ها ، طحال ، غده تیروئید / پاراتیروئید ، لوزالمعده) و سایر عوارض، مانند دیابت نوع ۲ ، افزایش خطر بیماری های قلبی عروقی ، فشار خون بالا ، آرتروز ، افزایش خفیف سرطان (پستان ، روده بزرگ ، پروستات ، ریه) و کاهش طول عمر شود.

استفاده فاکتور رشد شبه انسولین -۱ (IGF-1) در ورزشکاران

شواهد گسترده ای وجود دارد که نشان می دهد هورمون رشد (GH) به دلیل خواص آنابولیک و لیپولیتیک توسط ورزشکاران استفاده می شود. گرچه شواهد کمی وجود دارد که GH عملکرد را در بزرگسالان جوان سالم بهبود می بخشد.

برخی از اقدامات آنابولیک GH از طریق تولید فاکتور رشد شبه انسولین ۱ (IGF-I) صورت می گیرد و اعتقاد بر این است که این مورد نیز مورد سو مصرف قرار می گیرد.

ورزشکاران با استفاده از دوزهای زیاد از GH ، IGF-1 و انسولین در ورزش ، خود را در معرض آسیب احتمالی آن ها قرار می دهند.

آکرومگالی مثالی از اثرات GH اضافی است.

IGF-1 ممکن است واسطه باشد و باعث برخی از این تغییرات شود ، اما علاوه بر این ، IGF-I ممکن است منجر به افت قند خون (هیپوگلیسمی) شود ، همانطور که انسولین نیز ممکن است.

اگرچه GH در فهرست مواد ممنوعه آژانس جهانی ضد دوپینگ قرار دارد ، اما تشخیص سو مصرف با GH چالش برانگیز است. دو روش برای شناسایی سو مصرف از GH وجود دارد.

عملکرد GH که ورزشکاران را علاقه مند کرده است، آنابولیک و لیپولیتیک است و منجر به افزایش توده بدون چربی بدن و کاهش توده چربی می شود.

برخی از اعمال GH آنابولیک از طریق تولید فاکتور رشد شبه انسولین-۱ (IGF-I)صورت می گیرد ، و شواهدی وجود دارد که نشان می دهد این ماده نیز توسط ورزشکاران به تنهایی یا در ترکیب با GH مورد استفاده قرار می گیرد.

تصور می شود دوزهای GH مورد استفاده توسط ورزشكاران تا ۱۰ برابر بیشتر از پزشكان غدد استفاده می شود و از این رو ورزشكاران خود را در معرض خطر اثرات مضران، مانند فشار خون بالا ، دیابت و بیماری كروتسفلد-یاكوب قرار می دهند.