نشانه های بیماری ایدز و HIV+راه های انتقال: راهنمای جامع HIV

HIV چیست؟

HIV ویروسی است که به سیستم ایمنی آسیب می رساند. HIV درمان نشده سلول های CD4 را که نوعی سلول ایمنی به نام سلول T هستند، تحت تاثیر قرار می دهد و آنها را از بین می برد.

با گذشت زمان، از آنجایی که HIV سلول‌های CD4 بیشتری را از بین می‌برد، احتمال ابتلای بدن به انواع بیماری‌ها و سرطان‌ها بیشتر می‌شود.

HIV از طریق مایعات بدن منتقل می شود که عبارتند از:

خون
منی
مایعات واژن و رکتوم
شیر مادر

ویروس در هوا یا آب یا از طریق تماس اتفاقی منتقل نمی شود.

از آنجایی که اچ‌آی‌وی خود را وارد DNA سلول‌ها می‌کند، این یک وضعیت مادام العمر است و در حال حاضر هیچ دارویی وجود ندارد که HIV را از بدن حذف کند، اگرچه بسیاری از دانشمندان در تلاش برای یافتن آن هستند.

با این حال، با مراقبت های پزشکی، از جمله درمانی به نام درمان ضد رترو ویروسی، می توان HIV را مدیریت کرد و سال ها با این ویروس زندگی کرد.

بدون درمان، فرد مبتلا به HIV احتمالاً به یک بیماری جدی به نام سندرم نقص ایمنی اکتسابی، معروف به ایدز مبتلا می شود.

در آن مرحله، سیستم ایمنی ضعیف تر از آن است که بتواند با موفقیت در برابر سایر بیماری ها، عفونت ها و شرایط واکنش نشان دهد.

بدون درمان، امید به زندگی در مرحله پایانی ایدز حدود ۳ سال است .

با درمان ضد رتروویروسی، HIV را می توان به خوبی مدیریت کرد و امید به زندگی می تواند تقریباً مشابه فردی باشد که به HIV مبتلا نشده است.

تخمین زده می شود که ۱٫۲ میلیون آمریکایی در حال حاضر با HIV زندگی می کنند. از این افراد، از هر ۷ نفر، ۱ نفر نمی‌دانند که به این ویروس مبتلا هستند.

HIV می تواند تغییراتی را در سراسر بدن ایجاد کند.

ایدز چیست؟

ایدز بیماری است که می تواند در افراد مبتلا به HIV ایجاد شود. این پیشرفته ترین مرحله HIV است. اما فقط به این دلیل که یک فرد HIV دارد به این معنی نیست که ایدز ایجاد می شود.

HIV سلول های CD4 را از بین می برد. بزرگسالان سالم معمولاً تعداد CD4 500 تا ۱۶۰۰ در هر میلی متر مکعب دارند. فرد مبتلا به HIV که تعداد CD4 او کمتر از ۲۰۰ در میلی متر مکعب باشد، مبتلا به ایدز خواهد بود.

همچنین در صورت ابتلا به اچ‌آی‌وی و ابتلا به عفونت فرصت‌طلب یا سرطان که در افرادی که HIV ندارند، نادر است، می‌توان بیماری ایدز را تشخیص داد.

عفونت فرصت طلبی مانند پنومونی پنوموسیستیس جیرووسی، عفونتی است که فقط در یک فرد به شدت نقص ایمنی، مانند فردی که عفونت پیشرفته HIV (ایدز) دارد، رخ می دهد.

بدون درمان، HIV می تواند در عرض یک دهه به ایدز تبدیل شود. در حال حاضر هیچ درمانی برای ایدز وجود ندارد و بدون درمان، امید به زندگی پس از تشخیص حدود ۳ سال است.

اگر فرد دچار یک بیماری فرصت طلب شدید شود، ممکن است این مدت کوتاه تر باشد. با این حال، درمان با داروهای ضد رتروویروسی می تواند از ابتلا به ایدز جلوگیری کند.

اگر ایدز ایجاد شود، به این معنی است که سیستم ایمنی بدن به شدت در معرض خطر قرار گرفته است، یعنی به حدی ضعیف شده است که دیگر نمی تواند با موفقیت در برابر بیشتر بیماری ها و عفونت ها واکنش نشان دهد.

این باعث می شود فرد مبتلا به ایدز در برابر طیف گسترده ای از بیماری ها آسیب پذیر شود، از جمله:

پنومونی
بیماری سل
برفک دهان، یک بیماری قارچی در دهان یا گلو
سیتومگالوویروس (CMV)، نوعی ویروس هرپس
مننژیت کریپتوکوکی، یک بیماری قارچی در مغز
توکسوپلاسموز، یک بیماری مغزی ناشی از یک انگل
کریپتوسپوریدیوز، وضعیتی که توسط یک انگل روده ایجاد می شود
سرطان، از جمله سارکوم کاپوزی (KS) و لنفوم

کوتاه شدن امید به زندگی مرتبط با ایدز درمان نشده نتیجه مستقیم خود سندرم نیست. بلکه نتیجه بیماری ها و عوارضی است که از ضعیف شدن سیستم ایمنی بدن در اثر ایدز ناشی می شود.

بیماری ایدز

علائم اولیه HIV

چند هفته اول پس از ابتلای فردی به HIV مرحله حاد عفونت نامیده می شود.

در این مدت، ویروس به سرعت تکثیر می شود. سیستم ایمنی فرد با تولید آنتی‌بادی‌های HIV، پروتئین‌هایی که اقداماتی را برای پاسخ به عفونت انجام می‌دهند، پاسخ می‌دهد.

در این مرحله، برخی از افراد در ابتدا هیچ علامتی ندارند. با این حال، بسیاری از افراد علائم را در ماه اول یا بیشتر پس از ابتلا به ویروس تجربه می کنند، اما اغلب متوجه نمی شوند HIV باعث این علائم می شود.

این به این دلیل است که علائم مرحله حاد می تواند بسیار شبیه علائم آنفولانزا یا سایر ویروس های فصلی باشد، مانند:

ممکن است خفیف تا شدید باشند
ممکن است بیایند و بروند
آنها ممکن است از چند روز تا چند هفته ادامه داشته باشند

علائم اولیه HIV می تواند شامل موارد زیر باشد:

تب
لرز
تورم غدد لنفاوی
درد و درد عمومی
بثورات پوستی
گلو درد
سردرد
حالت تهوع
ناراحتی معده

از آنجایی که این علائم شبیه به بیماری‌های رایجی مانند آنفولانزا هستند، ممکن است فردی که به آن‌ها مبتلا است فکر نکند که نیازی به مراجعه به پزشک ندارد.

و حتی اگر چنین کنند، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی آنها ممکن است به آنفولانزا یا مونونوکلئوز مشکوک شود و حتی ممکن است HIV را در نظر نگیرد.

چه علائمی داشته باشد چه نداشته باشد، در این دوره بار ویروسی او بسیار زیاد است. بار ویروسی مقدار HIV است که در جریان خون یافت می شود.

بار ویروسی بالا به این معنی است که HIV می تواند به راحتی در این مدت به شخص دیگری منتقل شود.

علائم اولیه HIV معمولاً در عرض چند ماه از بین می‌روند که فرد وارد مرحله مزمن یا نهفتگی بالینی HIV می‌شود. این مرحله می تواند سال ها یا حتی دهه ها با درمان ادامه یابد.

علائم HIV می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد

علائم HIV چیست؟

پس از حدود یک ماه اول، HIV وارد مرحله نهفتگی بالینی می شود. این مرحله می تواند از چند سال تا چند دهه طول بکشد.

برخی از افراد در این مدت هیچ علامتی ندارند، در حالی که برخی دیگر ممکن است علائم کم یا غیر اختصاصی داشته باشند. علامت غیراختصاصی علامتی است که به یک بیماری یا وضعیت خاص مربوط نمی شود.

این علائم غیر اختصاصی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

سردرد و سایر دردها و دردها
تورم غدد لنفاوی
تب های مکرر
عرق شبانه
خستگی
حالت تهوع
استفراغ
اسهال
کاهش وزن
بثورات پوستی
عفونت های قارچی مکرر دهان یا واژن
پنومونی
زونا

همانند مراحل اولیه، HIV در این مدت حتی بدون علائم هنوز قابل انتقال است و می تواند به فرد دیگری منتقل شود.

با این حال، فرد نمی‌داند که HIV دارد مگر اینکه آزمایش شود. اگر فردی این علائم را دارد و فکر می کند ممکن است در معرض HIV قرار گرفته باشد، مهم است که آزمایش شود.

علائم HIV در این مرحله ممکن است بیایند و از بین بروند، یا ممکن است به سرعت پیشرفت کنند. این پیشرفت را می توان به میزان قابل توجهی با درمان کاهش داد.

با استفاده مداوم از این درمان ضد رتروویروسی، HIV مزمن می تواند چندین دهه ادامه داشته باشد و اگر درمان به اندازه کافی زود شروع شود، احتمالاً به ایدز تبدیل نمی شود.

بیشتر بخوانید>>لیست داروهای ضد استفراغ ،انواع و عوارض جانبی

آیا راش از علائم HIV است؟

بسیاری از افراد مبتلا به HIV تغییراتی را در پوست خود تجربه می کنند. راش اغلب یکی از اولین علائم عفونت HIV است. به طور کلی، بثورات HIV به صورت ضایعات متعدد قرمز رنگ که صاف و برجسته هستند ظاهر می شود.

بثورات مربوط به HIV

اچ‌آی‌وی باعث می‌شود فرد بیشتر مستعد ابتلا به مشکلات پوستی شود، زیرا این ویروس سلول‌های سیستم ایمنی را که اقداماتی را برای مقابله با عفونت انجام می‌دهند، از بین می‌برد.

عفونت های مشترکی که می توانند باعث ایجاد جوش شوند عبارتند از:

molluscum contagiosum
هرپس سیمپلکس
زونا

علت بثورات را تعیین می کند:

چگونه به نظر می رسد
چقدر طول می کشد
نحوه درمان بستگی به علت دارد

بثورات مربوط به دارو

در حالی که بثورات پوستی می تواند به دلیل عفونت های همزمان HIV ایجاد شود، می تواند توسط دارو نیز ایجاد شود. برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان اچ آی وی یا سایر بیماری ها می توانند باعث ایجاد بثورات شوند.

این نوع بثورات معمولاً در عرض یک هفته یا ۲ هفته پس از شروع یک داروی جدید ظاهر می شود. گاهی اوقات بثورات به خودی خود برطرف می شوند. اگر اینطور نیست، ممکن است نیاز به تغییر در داروها باشد.

بثورات ناشی از واکنش آلرژیک به دارو می تواند جدی باشد.

سایر علائم یک واکنش آلرژیک عبارتند از:

مشکل در تنفس یا بلع
سرگیجه
تب

سندرم استیونز جانسون (SJS) یک واکنش آلرژیک نادر به داروهای HIV است. علائم شامل تب و تورم صورت و زبان است. بثورات تاولی که می تواند پوست و غشاهای مخاطی را درگیر کند ظاهر می شود و به سرعت پخش می شود.

هنگامی که ۳۰ درصد منبع قابل اعتماد پوست تحت تأثیر قرار می گیرد، به آن نکرولیز اپیدرمی سمی می گویند که یک وضعیت تهدید کننده زندگی است. اگر این اتفاق بیفتد، مراقبت های پزشکی اورژانسی مورد نیاز است.

در حالی که راش می تواند با داروهای HIV یا HIV مرتبط باشد، مهم است که به خاطر داشته باشید که بثورات شایع هستند و می توانند دلایل زیادی داشته باشند.

علائم HIV در مردان: آیا تفاوتی وجود دارد؟

علائم HIV از فردی به فرد دیگر متفاوت است، اما در مردان و زنان مشابه است. این علائم می توانند بیایند و بروند یا به تدریج بدتر شوند.

اگر فردی در معرض HIV قرار گرفته باشد، ممکن است در معرض سایر عفونت های مقاربتی (STIs) نیز قرار گرفته باشد. این شامل:

سوزاک
کلامیدیا
سیفلیس
تریکومونیازیس

مردان و آنهایی که آلت تناسلی دارند، ممکن است بیشتر از زنان متوجه علائم بیماری های مقاربتی مانند زخم در ناحیه تناسلی خود شوند. با این حال، مردان معمولاً به اندازه زنان به دنبال مراقبت های پزشکی نیستند.

علائم HIV در زنان: آیا تفاوتی وجود دارد؟

در بیشتر موارد، علائم HIV در مردان و زنان مشابه است. با این حال، علائمی که آنها به طور کلی تجربه می کنند ممکن است بر اساس خطرات متفاوتی که مردان و زنان در صورت ابتلا به HIV با آن مواجه هستند، متفاوت باشد.

هم مردان و هم زنان مبتلا به HIV در معرض افزایش خطر ابتلا به بیماری های مقاربتی هستند. با این حال، زنان و کسانی که واژن دارند، ممکن است کمتر از مردان متوجه لکه های کوچک یا سایر تغییرات در اندام تناسلی خود شوند.

علاوه بر این، زنان مبتلا به HIV در معرض خطر ابتلا به موارد زیر هستند:

عفونت های قارچی مکرر واژن
سایر عفونت های واژن، از جمله واژینوز باکتریایی
بیماری التهابی لگن (PID)
چرخه قاعدگی تغییر می کند
ویروس پاپیلومای انسانی (HPV)، که می تواند باعث زگیل تناسلی و منجر به سرطان دهانه رحم شود

در حالی که به علائم HIV مربوط نمی شود، خطر دیگری برای زنان مبتلا به HIV این است که این ویروس می تواند در دوران بارداری به نوزاد منتقل شود. با این حال، درمان ضد رتروویروسی در دوران بارداری بی خطر در نظر گرفته می شود.

زنانی که تحت درمان ضد رتروویروسی قرار می‌گیرند در معرض خطر بسیار پایینی برای انتقال اچ‌آی‌وی به جنین خود در دوران بارداری و زایمان هستند. شیردهی در زنان مبتلا به HIV نیز تحت تأثیر قرار می گیرد. این ویروس می تواند از طریق شیر مادر به نوزاد منتقل شود.

در ایالات متحده و سایر مکان‌هایی که شیر خشک در دسترس و ایمن است، توصیه می‌شود که زنان مبتلا به HIV به نوزادان خود شیر ندهند. برای این زنان استفاده از شیر خشک توصیه می شود.

گزینه های علاوه بر شیر خشک شامل شیر مادر پاستوریزه بانکی شده است.

برای زنانی که ممکن است در معرض HIV قرار گرفته باشند، مهم است که بدانند چه علائمی را باید جستجو کنند.

بیشتر بخوانید>>نحوه درمان خشکی واژن در یائسگی

بیشتر بخوانید>>رابطه جنسی هنگام عفونت واژن ،آیا مضر است؟

علائم ایدز چیست؟

ایدز به سندرم نقص ایمنی اکتسابی اشاره دارد. با این شرایط، سیستم ایمنی بدن به دلیل HIV که معمولاً برای سال‌ها درمان نشده است، ضعیف می‌شود.

اگر اچ‌آی‌وی در مراحل اولیه تشخیص داده شود و با درمان ضد رتروویروسی درمان شود، معمولاً فرد مبتلا به ایدز نمی‌شود.

اگر افراد مبتلا به HIV تا دیروقت تشخیص داده نشود یا اگر بدانند HIV دارند اما به طور مداوم از درمان ضدرتروویروسی خود استفاده نکنند، ممکن است به ایدز مبتلا شوند.

آنها همچنین ممکن است در صورت داشتن نوعی HIV مقاوم به درمان ضد رتروویروسی (به آن پاسخ ندهند) به ایدز مبتلا شوند.

بدون درمان مناسب و مداوم، افراد مبتلا به HIV می توانند زودتر به ایدز مبتلا شوند. در آن زمان، سیستم ایمنی بدن کاملاً آسیب دیده است و پاسخگویی به عفونت و بیماری دشوارتر است.

با استفاده از درمان ضد رتروویروسی، فرد می تواند تشخیص مزمن HIV را بدون ابتلا به ایدز برای چندین دهه حفظ کند.

علائم ایدز می تواند شامل موارد زیر باشد:

تب مکرر
غدد لنفاوی متورم مزمن، به ویژه زیر بغل، گردن و کشاله ران
خستگی مزمن
عرق شبانه
لکه های تیره زیر پوست یا داخل دهان، بینی یا پلک ها
زخم ها، لکه ها یا ضایعات دهان و زبان، اندام تناسلی یا مقعد
برجستگی ها، ضایعات یا بثورات پوستی
اسهال مکرر یا مزمن
کاهش وزن سریع
مشکلات عصبی مانند مشکل در تمرکز، از دست دادن حافظه و گیجی
اضطراب و افسردگی

درمان ضد رتروویروسی ویروس را کنترل می کند و معمولاً از پیشرفت به ایدز جلوگیری می کند. سایر عفونت ها و عوارض ایدز نیز قابل درمان هستند. این درمان باید متناسب با نیازهای فردی فرد باشد.

حقایق انتقال HIV

هر کسی می تواند به HIV مبتلا شود. این ویروس در مایعات بدن منتقل می شود که عبارتند از:

خون
منی
مایعات واژن و رکتوم
شیر مادر

برخی از راه های انتقال HIV از فردی به فرد دیگر عبارتند از:

از طریق رابطه جنسی واژینال یا مقعدی – رایج ترین راه انتقال
با استفاده مشترک از سوزن ها، سرنگ ها و سایر اقلام برای مصرف مواد مخدر تزریقی
با به اشتراک گذاشتن تجهیزات خالکوبی بدون استریل کردن آن بین استفاده
در دوران بارداری، زایمان یا زایمان از یک فرد باردار به نوزادش
در دوران شیردهی
از طریق «پیش جویدن» یا جویدن غذای کودک قبل از اینکه به او بدهید
از طریق قرار گرفتن در معرض خون، مایع منی، مایعات واژن و رکتوم، و شیر مادر فرد مبتلا به HIV، مانند از طریق یک سوزن

این ویروس همچنین می تواند از طریق انتقال خون یا پیوند اعضا و بافت منتقل شود. با این حال، آزمایش های دقیق برای HIV در بین اهداکنندگان خون، اندام و بافت تضمین می کند که این امر در ایالات متحده بسیار نادر است.

انتقال HIV از طریق تئوری های زیر ممکن است، اما بسیار نادر است:

رابطه جنسی دهانی (فقط اگر خونریزی لثه یا زخم های باز در دهان فرد وجود داشته باشد)
گاز گرفتن توسط یک فرد مبتلا به HIV (فقط اگر بزاق خونی باشد یا زخم های باز در دهان فرد وجود داشته باشد)
تماس بین پوست شکسته، زخم یا غشاهای مخاطی و خون فردی که مبتلا به HIV است

HIV از طریق:

تماس پوست به پوست
در آغوش گرفتن، دست دادن یا بوسیدن
هوا یا آب
به اشتراک گذاشتن غذا یا نوشیدنی، از جمله فواره های نوشیدن
بزاق، اشک یا عرق (مگر اینکه با خون فرد مبتلا به HIV مخلوط شود)
اشتراک توالت، حوله یا رختخواب
پشه ها یا سایر حشرات

توجه به این نکته مهم است که اگر فردی که مبتلا به HIV است تحت درمان باشد و بار ویروسی دائماً غیرقابل شناسایی داشته باشد، انتقال ویروس به فرد دیگر عملاً غیرممکن است.

علل ایجاد HIV

HIV گونه ای از ویروس است که می تواند به شامپانزه های آفریقایی منتقل شود. دانشمندان گمان می‌کنند که ویروس نقص ایمنی (SIV) از شامپانزه‌ها به انسان منتقل شده است، زمانی که مردم گوشت شامپانزه حاوی این ویروس را مصرف کردند.

زمانی که ویروس وارد جمعیت انسانی شد، به چیزی که ما اکنون به عنوان HIV می شناسیم جهش یافت. این احتمالاً در دهه ۱۹۲۰ رخ داده است.

اچ آی وی طی چندین دهه از فردی به فرد دیگر در سراسر آفریقا سرایت کرد. در نهایت، ویروس به سایر نقاط جهان مهاجرت کرد. دانشمندان اولین بار در سال ۱۹۵۹ HIV را در نمونه خون انسان کشف کردند.

تصور می‌شود که HIV از دهه ۱۹۷۰ در ایالات متحده وجود داشته است، اما تا دهه ۱۹۸۰ به آگاهی عمومی نرسید.

گزینه های درمانی برای HIV

درمان باید در اسرع وقت پس از تشخیص HIV بدون توجه به بار ویروسی شروع شود.

درمان اصلی HIV درمان ضد رترو ویروسی است که ترکیبی از داروهای روزانه است که از تولید مثل ویروس جلوگیری می کند. این به محافظت از سلول‌های CD4 کمک می‌کند و سیستم ایمنی را به اندازه کافی قوی نگه می‌دارد تا اقداماتی در برابر بیماری انجام دهد.

درمان ضد رتروویروسی به جلوگیری از پیشرفت HIV به ایدز کمک می کند. همچنین به کاهش خطر انتقال HIV به دیگران کمک می کند.

هنگامی که درمان مؤثر باشد، بار ویروسی “غیرقابل تشخیص” خواهد بود. فرد هنوز HIV دارد، اما ویروس در نتایج آزمایش قابل مشاهده نیست.

با این حال، ویروس هنوز در بدن است. و اگر آن فرد درمان ضد رترو ویروسی را متوقف کند، بار ویروسی دوباره افزایش می‌یابد و HIV می‌تواند دوباره به سلول‌های CD4 حمله کند.

داروهای HIV

بسیاری از داروهای ضد رتروویروسی برای درمان HIV تایید شده اند. آنها برای جلوگیری از تکثیر و تخریب سلول های CD4 HIV که به سیستم ایمنی کمک می کند تا به عفونت پاسخ دهد، جلوگیری می کنند.

این به کاهش خطر ابتلا به عوارض مرتبط با HIV و همچنین انتقال ویروس به دیگران کمک می کند.

این داروهای ضد رترو ویروسی به شش دسته تقسیم می شوند:

مهارکننده های نوکلئوزیدی رونوشت معکوس (NRTIs)
مهارکننده های ترانس کریپتاز معکوس غیر نوکلئوزیدی (NNRTIs)
مهار کننده های پروتئاز
مهارکننده های همجوشی
آنتاگونیست های CCR5 که به عنوان بازدارنده های ورود نیز شناخته می شوند
مهارکننده های انتقال رشته اینتگراز

رژیم های درمانی

وزارت بهداشت و خدمات انسانی ایالات متحده (HHS) به طور کلی یک رژیم شروع سه داروی HIV را از حداقل دو دسته از این دسته دارویی توصیه می کند.

این ترکیب به جلوگیری از ایجاد مقاومت HIV در برابر داروها کمک می کند. (مقاومت به این معنی است که دارو دیگر برای درمان ویروس کار نمی کند.)

بسیاری از داروهای ضد رتروویروسی با داروهای دیگر ترکیب می شوند به طوری که فرد مبتلا به HIV معمولاً تنها یک یا دو قرص در روز مصرف می کند.

یک ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی به فرد مبتلا به HIV کمک می‌کند تا رژیمی را براساس سلامت کلی و شرایط شخصی خود انتخاب کند.

این داروها باید هر روز دقیقاً طبق دستور مصرف شوند. اگر آنها به درستی مصرف نشوند، مقاومت ویروسی ممکن است ایجاد شود و ممکن است به یک رژیم جدید نیاز باشد.

آزمایش خون به تعیین اینکه آیا رژیم برای پایین نگه داشتن بار ویروسی و افزایش تعداد CD4 کار می کند یا خیر کمک می کند. اگر یک رژیم درمانی ضد رتروویروسی مؤثر نباشد، ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی فرد، آنها را به رژیم دیگری که مؤثرتر است تغییر می‌دهد.

عوارض و هزینه ها درمان رترو ویروسی

عوارض جانبی درمان ضد رتروویروسی متفاوت است و ممکن است شامل حالت تهوع، سردرد و سرگیجه باشد. این علائم اغلب موقتی هستند و با گذشت زمان ناپدید می شوند.

عوارض جانبی جدی می تواند شامل تورم دهان و زبان و آسیب کبد یا کلیه باشد. اگر عوارض جانبی شدید باشد، می توان داروها را تنظیم کرد.

هزینه های درمان ضد رتروویروسی با توجه به موقعیت جغرافیایی و نوع پوشش بیمه متفاوت است. برخی از شرکت های داروسازی برنامه های کمکی برای کمک به کاهش هزینه دارند.

HIV و ایدز: چه ارتباطی با هم دارند؟

برای ابتلا به ایدز، فرد باید به HIV مبتلا شده باشد. اما داشتن اچ آی وی لزوماً به این معنی نیست که فردی به ایدز مبتلا می شود.

موارد HIV طی سه مرحله پیشرفت می کنند:

مرحله ۱: مرحله حاد، چند هفته اول پس از انتقال
مرحله ۲: تأخیر بالینی یا مرحله مزمن
مرحله ۳: ایدز

همانطور که HIV تعداد سلول های CD4 را کاهش می دهد، سیستم ایمنی ضعیف می شود. تعداد CD4 یک بزرگسال معمولی ۵۰۰ تا ۱۵۰۰ در هر میلی متر مکعب است. فردی با شمارش زیر ۲۰۰ مبتلا به ایدز در نظر گرفته می شود.

سرعت پیشرفت یک مورد HIV در مرحله مزمن به طور قابل توجهی از فردی به فرد دیگر متفاوت است. بدون درمان، می تواند تا یک دهه قبل از پیشرفت به ایدز ادامه یابد. با درمان، می تواند به مدت نامحدود ادامه یابد.

در حال حاضر هیچ درمانی برای HIV وجود ندارد، اما می توان آن را مدیریت کرد. افراد مبتلا به HIV اغلب با درمان زودهنگام با درمان ضد رتروویروسی طول عمر تقریباً طبیعی دارند.

در همین راستا، از نظر فنی هیچ درمانی برای ایدز در حال حاضر وجود ندارد. با این حال، درمان می‌تواند تعداد CD4 افراد را تا حدی افزایش دهد که در نظر گرفته شود دیگر مبتلا به ایدز نیستند. (این امتیاز ۲۰۰ یا بیشتر است.)

همچنین، درمان به طور معمول می تواند به مدیریت عفونت های فرصت طلب کمک کند.

اچ‌آی‌وی و ایدز به هم مرتبط هستند، اما یکسان نیستند

علل ایدز

ایدز توسط HIV ایجاد می شود. اگر فردی به HIV مبتلا نشده باشد نمی تواند به ایدز مبتلا شود.

افراد سالم دارای تعداد CD4 500 تا ۱۵۰۰ در هر میلی متر مکعب هستند. بدون درمان، HIV به تکثیر و تخریب سلول های CD4 ادامه می دهد. اگر تعداد CD4 فردی کمتر از ۲۰۰ باشد، مبتلا به ایدز است.

همچنین، اگر فردی مبتلا به اچ‌آی‌وی به عفونت فرصت‌طلب مرتبط با اچ‌آی‌وی مبتلا شود، همچنان می‌توان به ایدز مبتلا شد، حتی اگر تعداد CD4 او بالای ۲۰۰ باشد.

برای تشخیص HIV از چه آزمایشاتی استفاده می شود؟

برای تشخیص HIV می توان از چندین آزمایش مختلف استفاده کرد. ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی تعیین می کنند که کدام آزمایش برای هر فرد بهترین است.

آزمایش آنتی بادی/آنتی ژن

تست های آنتی بادی/آنتی ژن متداول ترین آزمایشات مورد استفاده هستند. آنها می توانند نتایج مثبت را معمولاً در عرض ۱۸ تا ۴۵ روز پس از ابتلای اولیه فردی به HIV نشان دهند.

این آزمایشات خون را از نظر وجود آنتی بادی و آنتی ژن بررسی می کند. آنتی بادی نوعی پروتئین است که بدن برای پاسخ به عفونت می سازد. از سوی دیگر، آنتی ژن بخشی از ویروس است که سیستم ایمنی را فعال می کند.

آزمایشات آنتی بادی

این آزمایشات خون را فقط از نظر وجود آنتی بادی بررسی می کند. بین ۲۳ تا ۹۰ روز پس از انتقال، اکثر افراد آنتی‌بادی‌های HIV قابل تشخیص را ایجاد می‌کنند که می‌تواند در خون یا بزاق یافت شود.

این آزمایش ها با استفاده از آزمایش خون یا سواب دهان انجام می شود و هیچ آمادگی لازم نیست. برخی از آزمایشات نتایج را در ۳۰ دقیقه یا کمتر ارائه می دهند و می توانند در مطب یا کلینیک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی انجام شوند.

سایر آزمایشات آنتی بادی را می توان در خانه انجام داد:

تست OraQuick HIV. یک سواب خوراکی در کمتر از ۲۰ دقیقه نتیجه می دهد.
سیستم آزمایش HIV-1 دسترسی به خانه. پس از اینکه فرد انگشت خود را خارش می دهد، نمونه خون را به آزمایشگاه دارای مجوز می فرستد. آن‌ها می‌توانند ناشناس بمانند و در روز کاری بعد برای نتایج تماس بگیرند.

اگر فردی مشکوک است که در معرض اچ آی وی قرار گرفته است اما در آزمایش خانگی منفی بود، باید آزمایش را در ۳ ماه تکرار کند. اگر نتیجه مثبتی داشتند، باید برای تایید با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود پیگیری کنند.

آزمایش اسید نوکلئیک (NAT)

این آزمایش گران قیمت برای غربالگری عمومی استفاده نمی شود. این برای افرادی است که علائم اولیه HIV را دارند یا یک عامل خطر شناخته شده دارند. این آزمایش به دنبال آنتی بادی نیست. به دنبال خود ویروس می گردد.

۵ تا ۲۱ روز طول می کشد تا HIV در خون قابل تشخیص باشد. این آزمایش معمولاً با آزمایش آنتی بادی همراه یا تأیید می شود.

امروزه انجام آزمایش HIV آسان تر از همیشه است.

دوره پنجره HIV چیست؟

به محض اینکه فردی مبتلا به HIV می شود، شروع به تولید مثل در بدن او می کند. سیستم ایمنی فرد با تولید آنتی بادی ها (سلول هایی که اقدامات متقابل علیه ویروس انجام می دهند) به آنتی ژن ها (بخش هایی از ویروس) واکنش نشان می دهد.

زمان بین قرار گرفتن در معرض HIV و زمانی که در خون قابل تشخیص است، دوره پنجره HIV نامیده می شود. اکثر افراد در عرض ۲۳ تا ۹۰ روز پس از انتقال، آنتی بادی های قابل تشخیص HIV را ایجاد می کنند.

اگر فردی در طول دوره پنجره آزمایش HIV انجام دهد، احتمالاً نتیجه منفی دریافت می کند. با این حال، آنها هنوز هم می توانند ویروس را در این مدت به دیگران منتقل کنند.

اگر فردی فکر می کند که ممکن است در معرض HIV قرار گرفته باشد اما در این مدت آزمایشش منفی بوده است، باید آزمایش را چند ماه دیگر برای تایید تکرار کند (زمان به آزمایش مورد استفاده بستگی دارد). و در طول این مدت، آنها باید از کاندوم یا سایر روش های مانع برای جلوگیری از انتشار احتمالی HIV استفاده کنند.

کسی که در طول پنجره آزمایش منفی می کند، ممکن است از پروفیلاکسی پس از مواجهه (PEP) بهره مند شود. این دارویی است که پس از قرار گرفتن در معرض برای جلوگیری از ابتلا به HIV مصرف می شود.

PEP باید در اسرع وقت پس از مواجهه مصرف شود. باید حداکثر ۷۲ ساعت پس از قرار گرفتن در معرض، اما ایده آل قبل از آن مصرف شود.

راه دیگر برای جلوگیری از ابتلا به HIV، پیشگیری از مواجهه قبل از مواجهه (PrEP) است. ترکیبی از داروهای HIV که قبل از قرار گرفتن در معرض احتمالی با HIV مصرف می شود، PrEP می تواند خطر ابتلا یا انتقال HIV را در صورت مصرف مداوم کاهش دهد.

زمان انجام آزمایش HIV مهم است

پیشگیری از HIV

اگرچه بسیاری از محققان در حال کار بر روی ساخت یکی از آنها هستند، اما در حال حاضر هیچ واکسنی برای جلوگیری از انتقال HIV وجود ندارد. با این حال، انجام برخی اقدامات می تواند به جلوگیری از انتقال HIV کمک کند.

رابطه جنسی ایمن تر

رایج ترین راه برای انتقال HIV از طریق رابطه مقعدی یا واژینال بدون کاندوم یا سایر روش های مانع است. این خطر را نمی توان به طور کامل از بین برد مگر اینکه به طور کامل از رابطه جنسی اجتناب شود، اما می توان با انجام اقدامات احتیاطی این خطر را به میزان قابل توجهی کاهش داد.

فردی که نگران خطر ابتلا به HIV است باید:

آزمایش HIV بدهید. مهم است که آنها وضعیت خود و شریک زندگی خود را یاد بگیرند.
برای سایر عفونت های مقاربتی (STI) آزمایش دهید. اگر آزمایش آنها مثبت بود، باید تحت درمان قرار گیرند، زیرا داشتن یک بیماری مقاربتی خطر ابتلا به HIV را افزایش می دهد.
از کاندوم استفاده کنید. آنها باید روش صحیح استفاده از کاندوم را یاد بگیرند و هر بار که رابطه جنسی دارند از آن استفاده کنند، چه از طریق مقاربت واژینال یا مقعدی. مهم است که به خاطر داشته باشید که مایعات قبل از منی (که قبل از انزال مردانه خارج می شوند) می توانند حاوی HIV باشند.
در صورت ابتلا به اچ آی وی داروهای خود را طبق دستور مصرف کنید. این امر خطر انتقال ویروس به شریک جنسی آنها را کاهش می دهد.

سایر روش های پیشگیری

اقدامات دیگر برای کمک به جلوگیری از گسترش HIV عبارتند از:

از به اشتراک گذاشتن سوزن یا سایر لوازم جانبی خودداری کنید. اچ‌آی‌وی از طریق خون منتقل می‌شود و با استفاده از موادی که با خون فرد مبتلا به اچ‌آی‌وی تماس پیدا کرده است، قابل انتقال است.

PEP را در نظر بگیرید. فردی که در معرض HIV قرار گرفته است باید با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود برای دریافت پروفیلاکسی پس از مواجهه (PEP) تماس بگیرد. PEP می تواند خطر ابتلا به HIV را کاهش دهد. این شامل سه داروی ضد رتروویروسی است که به مدت ۲۸ روز تجویز می شود. PEP باید در اسرع وقت پس از قرار گرفتن در معرض اما قبل از گذشت ۳۶ تا ۷۲ ساعت شروع شود.

PrEP را در نظر بگیرید. فردی که شانس بیشتری برای ابتلا به HIV دارد باید با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد پروفیلاکسی قبل از مواجهه (PrEP) صحبت کند. اگر به طور مداوم مصرف شود، می تواند خطر ابتلا به HIV را کاهش دهد. PrEP ترکیبی از دو داروی موجود به شکل قرص است.

PrEP چیست و چگونه از ابتلا به HIV جلوگیری می کند؟

PrEP مخفف پیشگیری قبل از مواجهه است. شما این قرص را یک بار در روز مصرف می کنید و می تواند به شما در جلوگیری از HIV کمک کند. پزشک یا پرستار شما می تواند به شما کمک کند دریابید که PrEP برای شما مناسب است یا خیر.

PEP چیست و چگونه از عفونت HIV جلوگیری می کند؟

PEP مخفف پیشگیری پس از مواجهه است. این دارو به صورت یک سری قرص است که بعد از قرار گرفتن در معرض ویروس HIV، مورد استفاده واقع می شود و احتمال ایجاد عفونت ناشی از HIV را کاهش می دهد. برای اینکه PEP بتواند کار کند شما باید آنرا ظرف ۷۲ ساعت (۳ روز) پس از مواجهه با HIV مصرف کنید. هرچه زودتر مصرف آن را شروع کنید، بهتر است. در میزان موفقیت این دارو هر ساعت مهم است، بنابراین اگر فکر می کنید در معرض HIV قرار گرفته اید با پرستار یا پزشک خود تماس بگیرید یا فوراً به اورژانس مراجعه نمایید تا این دارو را برایتان تجویز کنند. PEP فقط برای موارد اضطراری است و جای استفاده از کاندوم یا PrEP را نمی گیرد.

ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی می توانند اطلاعات بیشتری در مورد این روش ها و سایر راه ها برای جلوگیری از گسترش HIV ارائه دهند.

زندگی با اچ آی وی: انتظار چه چیزی و نکاتی برای مقابله

بیش از ۱٫۲ میلیون نفر در ایالات متحده با HIV زندگی می کنند. برای هرکسی متفاوت است، اما با درمان، بسیاری می توانند انتظار داشته باشند که زندگی طولانی و پرباری داشته باشند.

مهمترین چیز این است که درمان ضد رتروویروسی را در اسرع وقت شروع کنید. با مصرف داروها دقیقاً مطابق با تجویز، افراد مبتلا به HIV می توانند بار ویروسی خود را پایین نگه دارند و سیستم ایمنی خود را قوی نگه دارند.

همچنین مهم است که به طور منظم با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی پیگیری کنید.

راه های دیگری که افراد مبتلا به HIV می توانند سلامت خود را بهبود بخشند عبارتند از:

سلامت آنها را سرلوحه کار خود قرار دهید. مراحلی که به افراد مبتلا به HIV کمک می کند تا بهترین احساس را داشته باشند عبارتند از:

به بدن خود با یک رژیم غذایی متعادل سوخت می دهند
ورزش منظم
استراحت زیاد
اجتناب از تنباکو و سایر مواد مخدر
هر گونه علائم جدید را فوراً به ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود گزارش دهید

بر سلامت روان آنها تمرکز کنید. آنها می توانند به یک درمانگر دارای مجوز که در درمان افراد مبتلا به HIV باتجربه است مراجعه کنند.

از روش های جنسی ایمن تر استفاده کنید. با شریک یا شریک جنسی خود صحبت کنید. برای سایر بیماری های مقاربتی آزمایش دهید. و هر بار که رابطه جنسی واژینال یا مقعدی دارند از کاندوم و سایر روش های بازدارنده استفاده کنید.
با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی آنها در مورد PrEP و PEP صحبت کنید. هنگامی که به طور مداوم توسط یک فرد بدون HIV استفاده می شود، پیشگیری قبل از مواجهه (PrEP) و پیشگیری پس از مواجهه (PEP) می تواند شانس انتقال را کاهش دهد. PrEP اغلب برای افراد بدون HIV در رابطه با افراد مبتلا به HIV توصیه می شود، اما می توان از آن در موقعیت های دیگر نیز استفاده کرد. منابع آنلاین برای یافتن ارائه دهنده PrEP عبارتند از PrEP Locator و PleasePrEPMe.

اطراف خود را با عزیزان احاطه کنید. وقتی برای اولین بار به مردم درباره تشخیص خود می گویند، می توانند با گفتن به کسی که می تواند اعتماد به نفس خود را حفظ کند، آهسته شروع کنند. آنها ممکن است بخواهند شخصی را انتخاب کنند که آنها را قضاوت نکند و از آنها در مراقبت از سلامتشان حمایت کند.

دریافت پشتیبانی. آن‌ها می‌توانند به صورت حضوری یا آنلاین به یک گروه حمایت از HIV بپیوندند، بنابراین می‌توانند با دیگرانی که با همان نگرانی‌های خود مواجه هستند ملاقات کنند. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی آنها همچنین می تواند آنها را به سمت منابع مختلف در منطقه خود هدایت کند.

راه‌های زیادی برای بهره‌مندی بیشتر از زندگی در هنگام زندگی با HIV وجود دارد.

امید به زندگی HIV: حقایق را بدانید

در دهه ۱۹۹۰، یک فرد ۲۰ ساله مبتلا به HIV دارای امید به زندگی ۱۹ ساله بود. تا سال ۲۰۱۱، یک فرد ۲۰ ساله مبتلا به این بیماری می تواند انتظار داشته باشد که ۵۳ سال دیگر زندگی کند.

این یک پیشرفت چشمگیر است که تا حد زیادی به دلیل درمان ضد رتروویروسی است. با درمان مناسب، بسیاری از افراد مبتلا به HIV می توانند انتظار یک عمر طبیعی یا تقریباً طبیعی را داشته باشند.

البته چیزهای زیادی روی امید به زندگی برای یک فرد تاثیر می گذارد

با HIV از جمله آنها عبارتند از:

تعداد سلول های CD4
بار ویروسی
بیماری های جدی مرتبط با HIV، از جمله هپاتیت
سوء استفاده از مواد مخدر
سیگار کشیدن
دسترسی، تبعیت و پاسخ به درمان
سایر شرایط سلامتی
سن

محل زندگی یک فرد نیز مهم است. افراد در ایالات متحده و سایر کشورهای توسعه یافته ممکن است بیشتر به درمان ضد رتروویروسی دسترسی داشته باشند.

استفاده مداوم از این داروها به جلوگیری از پیشرفت HIV به ایدز کمک می کند. هنگامی که HIV به ایدز می رسد، امید به زندگی بدون درمان حدود ۳ سال است منبع مورد اعتماد.

در سال ۲۰۱۷، حدود ۲۰٫۹ میلیون نفر از افراد مبتلا به این بیماری از درمان ضد رتروویروسی استفاده می کردند.

آمار امید به زندگی فقط دستورالعمل های کلی است. افراد مبتلا به HIV باید با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنند تا در مورد آنچه می توانند انتظار داشته باشند اطلاعات بیشتری کسب کنند.

آیا واکسنی برای HIV وجود دارد؟

در حال حاضر هیچ واکسنی برای پیشگیری یا درمان این بیماری وجود ندارد. تحقیقات و آزمایش بر روی واکسن های آزمایشی در حال انجام است، اما هیچ کدام به تایید برای استفاده عمومی نزدیک نشده اند.

HIV یک ویروس پیچیده است. به سرعت جهش می یابد (تغییر می کند) و اغلب قادر به دفع پاسخ های سیستم ایمنی است. فقط تعداد کمی از افراد مبتلا به HIV آنتی بادی های خنثی کننده گسترده ای تولید می کنند، نوعی آنتی بادی که می تواند به طیف وسیعی از سویه های HIV پاسخ دهد.

اولین مطالعه اثربخشی واکسن HIV در ۷ سال در آفریقای جنوبی در سال ۲۰۱۶ انجام شد. این واکسن آزمایشی نسخه به روز شده واکسن مورد استفاده در آزمایشی در سال ۲۰۰۹ است که در تایلند انجام شد.

یک پیگیری ۳٫۵ ساله پس از واکسیناسیون نشان داد که واکسن ۳۱٫۲ درصد در جلوگیری از انتقال HIV موثر است.

این مطالعه شامل ۵۴۰۰ مرد و زن از آفریقای جنوبی است. در سال ۲۰۱۶ در آفریقای جنوبی، حدود ۲۷۰۰۰۰ نفر به HIV مبتلا شدند. نتایج این مطالعه در سال ۲۰۲۱ پیش بینی می شود.

دیگر آزمایش‌های بالینی واکسن چند ملیتی در مراحل آخر نیز در حال انجام است.

تحقیقات دیگر در مورد واکسن این بیماری نیز ادامه دارد.

در حالی که هنوز هیچ واکسنی برای پیشگیری از HIV وجود ندارد، افراد مبتلا به HIV می توانند از واکسن های دیگر برای جلوگیری از بیماری های مرتبط با این بیماری بهره مند شوند.

بیشتر بخوانید>> چرا ساخت واکسن HIV دشوار است؟

در اینجا توصیه های CDC وجود دارد:

ذات الریه: منبع قابل اعتماد توصیه شده برای همه کودکان کمتر از ۲ سال و همه بزرگسالان ۶۵ سال و بالاتر
آنفولانزا: توصیه می شود برای همه افراد بالای ۶ ماه سالانه با استثنائات نادر
هپاتیت A و B: از پزشک خود بپرسید که آیا باید برای هپاتیت A و B واکسینه شوید، به خصوص اگر در گروه پرخطر هستید
مننژیت: واکسیناسیون مزدوج مننگوکوک برای همه نوجوانان و نوجوانان ۱۱ تا ۱۲ ساله با دوز تقویت کننده در ۱۶ سالگی یا هر فرد در معرض خطر توصیه می شود. واکسیناسیون سروگروه B مننگوکوک برای افراد ۱۰ سال یا بالاتر با افزایش خطر توصیه می شود.
زونا: برای افراد ۵۰ ساله یا بالاتر توصیه می شود

آمار HIV

در اینجا اعداد HIV امروز آمده است:

در سال ۲۰۱۹، حدود ۳۸ میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا به این بیماری بودند. از این تعداد، ۱٫۸ میلیون کودک زیر ۱۵ سال بودند.
در پایان سال ۲۰۱۹، ۲۵٫۴ میلیون نفر مبتلا به HIV از درمان ضد رتروویروسی استفاده می کردند.
از زمان شروع همه گیری، ۷۵٫۷ میلیون نفر به HIV مبتلا شده اند و عوارض مرتبط با ایدز جان ۳۲٫۷ میلیون نفر را گرفته است.
در سال ۲۰۱۹، ۶۹۰۰۰۰ نفر بر اثر بیماری های مرتبط با ایدز جان خود را از دست دادند. این کاهش نسبت به ۱٫۹ میلیون در سال ۲۰۰۵ است.
شرق و جنوب آفریقا بیشترین آسیب را دیده اند. در سال ۲۰۱۹، ۲۰٫۷ میلیون نفر در این مناطق مبتلا به HIV بودند و ۷۳۰۰۰۰ نفر دیگر به این ویروس مبتلا شدند. این منطقه بیش از نیمی از افراد مبتلا به HIV در سراسر جهان را دارد.
زنان بالغ و نوجوان ۱۹ درصد از تشخیص های جدید HIV در ایالات متحده در سال ۲۰۱۸ را تشکیل می دهند. تقریباً نیمی از موارد جدید در آمریکایی های آفریقایی تبار رخ می دهد.
در صورت درمان نشدن، یک زن مبتلا به HIV 15 تا ۴۵ درصد احتمال انتقال HIV به کودک خود را در دوران بارداری یا شیردهی دارد. با درمان ضد رتروویروسی در طول بارداری و اجتناب از شیردهی، خطر کمتر از ۵ درصد منبع معتبر است.
در دهه ۱۹۹۰، یک فرد ۲۰ ساله مبتلا به این بیماری دارای امید به زندگی ۱۹ سال بود. تا سال ۲۰۱۱، به ۵۳ سال بهبود یافت. امروزه، اگر درمان ضدرتروویروسی بلافاصله پس از ابتلا به HIV شروع شود، امید به زندگی تقریباً طبیعی است.

از آنجایی که دسترسی به درمان ضد رتروویروسی در سراسر جهان در حال بهبود است، امیدواریم این آمار همچنان تغییر کند.