ارتباط بین حجم و سازگاری
استفاده صحیح از مقدار تمرین باعث تغییرات فیزیولوژیک، اناتو شناختی ورزشکار می شود. نتیجه تغییرات مثبت از تمرین های منه داری ورزشکار با محرک های متفاوت است. بین سازگاری و از تمرین های منظم و دقیق، نمایانگر سازگاری ورزشکار با تمرینات محرک های متفاوت است.بین سازگاری و فشار تمرین همبستگی بالایی به چشم می خورد.
فرایند سازگاری ورزشکار با تمرینات فقط زمانی اتفاق می افتد که شدت محرک ها به حد آستانه ی فردا برسد. حجم بالای کار با شدت حداقل (برای مثال، کمتر از ۳۰ درصد حداکثر) موجب سازگاری مناسب نمی شود، زیرا برای شروع این سازگاری به سطح بالاتری نیاز است. امکان دارد که کار کشیدن زیاد از ورزشکار یا محاسبه ی نادرست از نسبت حجم شدت موجب فراتر رفتن محرک ها از حد بهینه شود. در این صورت سازگاری کاهش می یابد، سطح اجرا متفاوت، متوقف و یا حتی افت می کند. سازگاری در نتیجهی تناوب صحیح بين تحریک و تجدید نیرو و هم چنین بین کار و استراحت رخ می دهد.
افزایش رتبه تمرینی ورزشکار، اوج گیری صحیح و پیشرفت جسمانی و روانی
فرآیند سازگاری ورزشکار با تمرینات مناسب تمرین و مسابقه باعث افزایش رتبه تمرینی ورزشکار، اوج گیری صحیح و پیشرفت جسمانی و روانی وی می شود. پس از مدتی آثار این فشارها و محرک های معمولی کاهش می یابد و در نتیجه، کیفیت عملکرد پایین می آید. بنابراین، فشار بیرونی را باید به طور متناوب افزایش داد(مطابق با اصل افزایش تدریجی بار تمرین). از طرفی، اگر محرک ها کم شوند، اثر تمرین کاهش می یابد و به یک مرحله بدون تغییر تبدیل می شود.
اگر تمرین ها به مدت طولانی قطع شوند، ممکن است که پیشرفت های حاصل از تمرین نیز کاهش یابد. برای نمونه، اگر مرحله یپ انتقال خیلی طولانی شود یا اگر به جای استراحت فعال، استرحت کاملا غیرفعال باشد، تمام پیشرفت های به دست آمده از مرحلهی آمادگی و رقابتی از بین می رود. در نتیجه، ورزشکار مجبور می شود که مرحلهی آماده سازی جدید را با تمرین های سبک شروع کند.
تراکم (فراوانی)
تعداد دفعاتی که ورزشکار محرکها را در واحد زمان دریافت می کند (تراکم تمرین) گویند. تراکم ارتباط بین مرحله ی کار و استراحت را در تمرین بیان می کند و با واحد زمان تعریف می شود. تراکم مناسب، کارایی تمرین را تضمین می کند و از خستگی بحرانی یا فرسودگی ورزشکار جلوگیری می کند. تراکم متعادل ممکن اس بهینه ای بین جلسات تمرین و بازگشت به وضعیت اولیه بینجامد.
فاصله استراحت بین دو جلسه تمرین به طور مستقیم به شدت و طول هر جلسه ی تمرین بستگی دارد، با این حال، می توانید عامل هایی مانند وضی تمرینی ورزشکار، مرحله ی تمرین و ویژگی های رشته ی ورزشی را نیز در این باره در نظر گرفت. جلساتی که شدت تمرینی آن ها بالاتر از حد بیشینه ای برای بازگشت بهتر به وضعیت اولیه برای جلسه ی تمرین بعدی به استراحت بیشتری نیاز دارد. جلسات تمرینی به شدت پایین تر به زمان کمتری برای برگشت به وضعیت اولیه نیاز دارد، زیرا بار کمتری بر ورزشکار تحمیل می شود.
روش ضربان قلب روش عینی برای محاسبه ی فاصله ی استراحت است.
هاره (۱۹۸۲) و هربرگر(۱۹۷۷) بیان داشتند که قبل از اجرای یک تکرار جدید، ضربان قلب باید کاهش یابد و به ۱۲۰ تا ۱۴۰ ضربه در دقیقه برسد. برای توسعه ی استقامت نسبت تراکم، ۲ به ۱ یا ۱ به ۱ است (اولین رقم زمان کار و دومین رقم زمان استراحت را نشان می دهد).
نسبت ۲ به ۱ یعنی مدت زمان استراحت باید نصف زمان کار باشد. هرگاه برای توسعه ی استقامت از محرک های بسیار شدید استفاده می شود، فشردگی
از ۱ تا ۳ به ۱ تا ۶ تغییر می کند، بنابراین مدت زمان استراحت به سه تا شش برابر زمان اجرای کار باید افزایش می یابد. در تمرین های قدرتی به ویژه تمرین هایی که برای توسعه ی قدرت یا توان بیشینه به کار می روند، با توجه به درصد کار یا آهنگ اجراء استراحت باید دو تا پنج دقیقه در نظر گرفته شود.
پیچیدگی
پیچیدگی به درجه دشواری و سختی تمرین ورزشی گفته می شو مهارت به هماهنگی نیاز دارد که باعث افزایش شدت تمرین می شود.یک مهارت یا عامل تکنیکی پیچیده ممکن است که موجب مشکلات یادگیری و فشار زیاد بر مجلات شود، به ویژه در مرحله ای که هماهنگی عصبی-عضلانی در سطح پایینی قرار دارد. رویارویی ورزشکاران با مهارت های پیچیده باعث تمایز مشخص بین هماهنگی خوب و ضعیف آن ها می شود (به شرطی که قبلا این مهارت ها را تجربه نکرده باشند).
هر قدر تمرین پیچیده تر شود، تفاوت های فردی و کارآیی مکانیکی افراد بیشتر می شود. کورچک (۱۹۷۴) بیان داشت که پیچیدگی های تاکتیکی در رشته های تیمی، عامل مهم ایجاد فشار و استرس هستند و بر بیشتر ورزشکاران در این شرایط تأثیر می گذارند. واکنش ورزشکاران به تاکتیک های پیچیده با بالا رفتن تعداد ضربان قلب آن ها تا حدود ۲۰ تا ۳۰ ضربه در دقیقه مشخص می شود. مربی باید هنگام طراحی روند تمرین، پیچیدگی تمرین ها را در نظر بگیرد که ورزشکار مجبور نشود بیش از حد فعالیت کند. از این رو، بازیهایی را که هم از نظر جسمانی و هم از نظر پیچیدگی های تاکتیکی سنگین هستند، هنگام تنطیم جدول بازی ها باید این موضوع مد نظر قرار گیرد. در این شرایط، مربی باید فرصت بیشتری را برای برگشت به وضعیت اولیه اختصاص دهد یا بازی های سنگین را در فاصله های زمانی طولانی برقرار کند.
اساسا حجم، شدت و تراکم تمرین بر بار تمرینی ورزشکار تأثیر می گذارند.
این عوامل مکمل یکدیگرند، اما تأکید بیش از اندازه بر یکی از این سه عامل موجب افزایش فشار بر ورزشکار می شود. برای مثال، اگر مربی تصمیم بگیرد بار تمرین را ثابت نگه دارد و توسعه ی استقامت شرط اصلی رشته ی مورد نظر باشد، باید حجم تمرین را افزایش دهد. سپس مربی باید تشخیص دهد که این مقدار افزایش چه تاثیری بر تراکم تمرین می گذارد و باید چقدر از شدت تمرین بکاهد. اگر وی الصمیم بگیرد که بار کلی تمرین را با شدت های متفاوت ارزیابی کند، باید پیش بینی کند وضعیت جدید چه تأثیری بر حجم با تراکم تمرین می گذارد.
بیشتر بخوانید:
تمرینات اینتروال، رمز حرفه ای ها
تاثیر تمرینات با شدت بالا بر رابطه جنسی!
تفاوت افزایش حجم میوفیبریلار و سارکوپلاسمیک چیست؟
