تمرینات استقامتی
به تمرینات کوتاه مدت استقامتی گفته می شود که ناهوازی بوده و به مقدار کمی گذرگاه انرژی هوازی نیاز دارد. این نوع تمرینات با شدت بسیار بالا و در زمان بسیار کوتاه، تقریباً ۳-۱ دقیقه، انجام می گیرد.
ماکسیمم VO۲
سنجشی از میزان اکسیژنی است که بدن شما حین تمرین قادر به استفاده مناسب از آن باشد. این میزان معمولاً به میلی لیتر اکسیژن به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن در دقیقه نشان داده می شود.
اما داشتن ماکسیمم VO۲ بالا الزاماً به این معنا نیست که برای تمرینات استقامتی قدرت و توانایی کافی دارید، چون عملکرد شما بر استانه لاکتات شما نیز بستگی دارد.
آستانه لاکتات
یعنی بدن شما با چه سرعتی قادر به بیرون کردن مواد اضافی اسید لاکتیک (که طی تمرینات با شدت بالا تولید می شود) است.
اگر بدن شما نتواند اینکار را به خوبی انجام دهد، طی تمرینات شدتی، دچار ناراحتی شگرفی خواهید شد و مجبور خواهید شد که تمریناتتان را متوقف کنید.
اما اگر بدنتان به خوبی از عهده از بین بردن این مواد زائد باشد، آنگاه خواهید توانست به مدت طولانی تری تمریناتتان را ادامه دهید.
به خاطر داشته باشید که منظور بالاترین حد شدت تمرینات استقامتی است و یک دو نرم با شدت متوسط شما را به آستانه لاکتات نمی رساند، از اینرو تاثیر چندانی در تقویت استقامت شما نخواهد داشت.
اگر قصد تقویت عملکرد استقامتی خود را دارید، باید برای رسیدن به ماکسیمم VO۲ یا آستانه لاکتات تمرین کنید.
چطور برای بالا بردن استقامت بدنی تمرین کنیم؟
تمرینات استقامتی تا حد زیادی به سیستم گلیکولیز بدن شما وابسته است، که سیستم انرژی است که در حضور اکسیژن اتفاق می افتد و قادر به سوزاندن کربوهیدرات ها و همچنین ترکیبات چربی بعنوان سوخت است.
فقط زمانیکه شدت تمریناتتان را به بالاترین حد می رسانید است که می توانید به آستانه لاکتات یا ماکسیمم VO۲ دست یابید.
از اینرو، بهترین راه این است که تمریناتتان را طوری انتخاب کنید که ظرفیت هوازی خود را در کنار چیزهای دیگر تقویت کنید که به بالا بردن استقامت ناهوازی شما کمک می کند. با این روش بهترین نتیجه را خواهید گرفت.
تمرینات اولیه
در قسمت های اولیه تمرینات قلبی-عروقی باید پایه ای هوازی بسازید. این شما را قادر می سازد که در مراحل بعدی تمریناتتان با شدت بالاتری تمرین کنید.
اگر در تمرینات استقامتی تازه کار هستید، بهتر است از سطح پایین تری کارتان را شروع کنید و ابتدا روی مدت زمان تمرینات کار کنید.
وقتی توانستید ۳۰ دقیقه با آن میزان شدت تمرین کنید، به تدریج آن را بالا ببرید یا بعضی از انواع تـمرینـات آمـاده سـازی را انجام دهید که در آن ۲-۱ دقیقه با شدت بالا و ۲-۱ دقیقه دیگر با شدت پایینتر تمرین می کنید.
تمرین با هدف ظرفیت هوازی وقتی توانستید پایه ای قوی و محکم از تمرینات هوازی برای خود بسازید، آنگاه باید تلاش کنید تا بتوانید تمریناتتان را با شدت بالاتر و مدت زمان بیشتر انجام دهید. این تمرینات را باید دو تا سه بار در هفته برحسب فعالیت ها و تمرینات دیگرتان، برنامه ریزی کنید.
زمان جلسات:
زمان این جلسات تمرینی نیز می تواند متفاوت باشد و از ۱۰ دقیقه تا ۱ ساعت به طول انجامد. جلسات طولانی تر برای کسانی بهتر است که قصد شرکت در مسابقات استقامتی مثل دو ماراتن و از این قبیل را داشته باشند.
طی این تمرینات باید سرعت شما به اندازه ای باشد که حفظ آن دشوار باشد. هرچه مدت زمان این جلسه تمرینی بیشتر باشد، شدت تمرین شما کمتر خواهد بود اما به هر حال شدت آن باید از شدت تمرینات پایه تان بالاتر باشد.
همچنین طی این روزها باید سرعتتان را ثابت نگه دارید و زمانیکه احساس خستگی کردید، دست از تمرین بکشید.
کم کم باید خودتان را برای تمرینات طولانی تر اما با همان مقدار شدت آماده کنید. بالا بردن ماکسیمم VO۲ و آستانه لاکتات بخش آخر برنامه تمرینات استقامتی شما، تمرین کردن برای تقویت ماکسیمم VO۲و آستانه لاکتات است تا وقتی به شدت های متوسط برمی گردید تمریناتتان را بهتر انجام دهید.
برای بالا بردن ماکسیمم VO۲ و آستانه لاکتات باید هر هفته دو تمرین مختلف را انجام دهید:
یکی از این تمرین ها که از دو سرعت بسیار کوتاه تشکیل یافته و دیگری که شامل تمرینات آماده سازی با مدت متوسط تر می باشد.
برای جلسه تمرینی دو سرعت، باید تا آخرین حد توانایی خود به مدت ۱۰ تا ۲۰ ثانیه بدوید. پس از آن، می ایستید و به مدت ۳۰ ثانیه تا یک دقیقه شدتتان را پایین می آورید (مثلاً راه می روید).
نسبت تلاش-استراحت شما در این تمرینات باید ۱ به ۳ باشد. و باید حداکثر تلاشتان را بکنید تا ۱۰-۸ تکرار از این را به همراه ۵ دقیقه گرم کردن و سرد کردن بدن انجام دهید.
برای جلسه دو سرعت بعد، مدت زمان تمرین را کمی بیشتر می کنید تا بتوانید ۴۵ ثانیه تا یک دقیقه با شدت بسیار بالا و به همان مدت با شدت ملایم تمرین کنید.
دلیل این وقفه ها این است که نسبت تلاش-استراحت را نهایتاً یک به یک کنید. وقفه های این جلسه باید بین ۲۰ تا ۳۰ دقیقه باشد، از اینرو عدد کلی به مدت زمان دو سرعت وقفه ای خودتان بستگی دارد.
استقامت قلبی
در یک تعریف ساده می توان گفت: توانایی مقاومت در یک فعالیت جسمانی که با وجود اکسیژن و بدون خستگی بی مورد انجام می شود.یعنی فرد بتواند یک فعالیت ورزشی با شدت متوسط را در مدت زمان طولانی انجام دهد.
از فعالیت های ورزشی که موجب افزایش استقامت قبلی – عروقی می شود می توان، دویدن، دوچرخه سواری، طناب زدن و آیروبیک را نام برد.این نوع تمرینات هم موجب افزایش استقامت قلبی – عروقی شده و هم در برنامه های کاهش وزن نیز استفاده می شوند.
استقامت عضلانی
استقامت عضلانی یعنی توانایی یا ظرفیت یک عضله یا گروهی از عضلات برای تکرار اجرا ( اجرای مجموعه ای از انقباض های تکراری) یا تولید نیروی ثابت در یک دوره زمانی.
در تعریف دیگر یعنی قابلیت خستگی ناپذیری در دستگاه عضلانی اسکلتی.استقامت عضلانی به دو نوع پویا و ثابت تقسیم می شود در این مطلب منظور ما استقامت پویا است.به عنوان مثال تعداد دفعاتی که وزنه ای ۲۵ کیلوگرمی به صورت نشسته بر روی نیمکت لیفت می شود.
در یک برنامه تمرینی با وزنه هم می توان به این برنامه اشاره کرد: برای مثال ۲۰-۱۵ تکرار و ۳ ست متوالی با استراحت های ۳۰ ثانیه ای بین هر ست و یک دقیقه مابین حرکات مختلف تمرینی که در روز تا ۸ حرکت در گروهای مختلف عضلانی انجام می شود.
در هر دو نوع تمرینات استقامتی بالا نیاز به زمان زیاد و اعمال فشار متوسط می باشد تا این که بدن دچار تخلیه گلیکوژنی شده و وارد سوخت و ساز چربی شود.
فواید تمرینات استقامتی
ورزش های استقامتی باعث می شوند تا بدن به بهترین نحو ممکن انرژی را مصرف کند و بازدهی بدن بسیار بالا خواهد رفت. انجام مداوم ورزش‌های استقامتی باعث افزایش میزان میتوکندری در عضلات می‌شود.
میتو کندری نیز باعث تولید بهینه انرژی در بدن به هنگام فعالیت فیزیکی می‌شود.همین دلیل ورزشکاران استقامتی ۲۵ درصد بیشتر از دیگران مصرف انرژی بهینه دارند.
میتوکندری در بدن ورزشکاران استقامتی ۲۵ درصد بیش از غیر ورزشکاران انرژی تولید می‌کند. ورزشکارانی که ماراتن یا اسکی کراس کانتری انجام می‌دهند مصرف انرژی بهینه‌تری نسبت به فوتبالیست‌ها دارند.
برای دریافت برنامه تمرین اینجا کلیک کنید.
